Κατ' αρχής να σε συνχαρω για το θάρρος σου, και να σου πώ πώς δεν είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος και συνηστώ κουράγιο. Εφυγα απο το σπίτι για σχολή στα 14. Στα 18 εξωτερικό. Ολοι ξέραν για μένα στα κρυφα, λίγοι φίλοι μου δηλαδη. Έκανα και κάνω μια ζωή ανοιχτη χωρίς φοβο και πάθος, νορμαλ καταστάσεις, καμία υποκρισία στην δουλειά ή στην γειτονιά μου. Στα 32 αναγκαστικό outing πισω στην Ελλαδα απο κάποιον καρφωτή. Χαμός, τηλεφωνήματα νωρις το πρωί και αργά την νυχτα με μονο κλαματα. Απαιτησεις να επισκεφτώ ψυχίατρο να με γιατρέψει και όλα τα άλλα τρελά. 3 χρόνια κολαστήριο. Αλλά το πραγμα έστρωσε, ηρεμήσε η μάνα μου, τον πατερα αστον, μια ηληκια που δεν καταλαβαίνει. Μου ηρθε και τα ειπαμε εξω απο τα δοντια αλλα ήρεμα και λογικα. Πολέμησα τις ιδεες που ειχε για το τι ειναι να ειναι καποιος γκει. Της πηρα το βιβλιο "βοηθεια το παιδι μου ειναι γκει" (πολυ καλο. Τα πραγματα έστωσαν. Το ιδιο θα γινει και με σένα αλλα θα συνηστούσα να απομακρηνθεις απο το σπιτι, να βρεις δικο σου χωρο η και με φιλους γιατι αυτος ο ψυχολογικος πολεμος θα σε καταρακώσει ψυχολογικά. Αλλα μπραβο σου που ησουν τοσο ειληκρινής στον εαυτο σου πρωτα απο ολα....