Ποτέ δεν ήθελα να γίνω πριγκίπισσα.. Αντιθέτως το εγώ μας κουδουνίζει πιο σωστά από τα ''άδεια'' και το τονίζω ''άδεια'' σπασμένα μπουκάλια μπύρας.Αλισβερίσι ξεθωριασμένων απόψεων λοιπόν και διαδικτυακά έρμαια στους καιρούς των πιο ασήμαντων αναζητήσεων! Και κει έξω πόσο διαφορετικά μπορεί να ναι..; Θα μου πεις.. αληθινά.. Πώς το λες με σιγουριά? Ρόζ φουσκίτσες και ζαχαρωτά να καλύπτουν μια χαμένη αθωότητα. Πφφ.. σιχαίνομαι το ροζ. Καλή η φιλοσοφία.. Ναι θα τα βρώ με τον εαυτο μου, ναι βρήκα και τον άνθρωπο που ξέρει τι ψάχνει.. η μπορεί να τον ψάχνω ακόμα ενώ ψάχνει αυτό το τι.. Πάλι η εξίσωση μια απο τα ίδια δεν γυρνάει;.. Ροζ χρυσόσκονη, λουλουδάκια, πλαστικοποιημένα ζαχαρωτά σκευάσματα... Γιατί ο Ρωμαίος βρήκε την Ιουλιέτα, ο Παρις την Ελένη άντε ακόμα ακόμα και ο Τζων τη Γιόκο.. Αλλαγές στα σημεία.. κι όμως πάντα θα υπάρχουν εκείνα τα σπαστικά παιδάκια που θα γουστάρουν σπλατεριες κι εκείνα τα άλλα που δεν θα πιστεύουν στον εαυτό τους, μη ξεχάσω και εκείνα που με τα πόδια νευρικά να χτυπιούνται, θα ξεσπάσουν σε μια νύχτα για όλα τα πλασματικά τους θλιβερά... Πάντα εκεί έξω.. Κί όμως εδω μέσα διαβάζω ένα καλλιτέχνη, τώρα αυτή τη στιγμή, που παίζει με τις λέξεις και ξέρεις; εξομολογείται.. Δεν ξέρω τι, δεν κατάλαβα... Βλέπεις είναι αυτή η αφέλεια μου καμιά φορά δεν μ' αφήνει.. Είμαι κι εγώ που αναρωτιέμαι.. γιατί διαβάζω γιατί γράφω; Τώρα θα έπρεπε να παίζω με μονόκερους και να κάνω τα κεράσια σκουλαρίκια... Αλλά συνεχίζω τη γραφή... ή το παραλήρημα. Δε μας κινεί πάντα μια ανεκπλήρωτη επιθυμία για επικοινωνία, μια επιθυμία για να ενώσουμε τα μίζερα παρόν μας, καμιά φορά απλά θες να φωνάξεις.. το πάρκο μακριά η ώρα ήδη 3... και ποιος θα σ' ακούσει;.. Πάντα το ίδιο παιχνίδι θα γίνεται λοιπόν με άλλους πρωταγωνιστές, το πόσο γλυκανάλα θα ναι η ταινία και οι τίτλοι τέλους, με τι μουσική θα πέφτουν δεν το ορίζει ο πρωταγωνιστής, τι γουστάρει το κοινό να βλέπει... έτσι πάει.. Και ξέρεις με μπέρδεψες λίγο πρωταγωνιστές ή απλά θεατές?Φιλικά Lila...