Στην αρχή όλα είναι μάταια, ο πόνος σχεδόν σε παραλύει, τα πάντα γύρω μοιάζουν αλλόκοτα, εξωπραγματικά. Μα πως μπορεί και συνεχίζεται η ζωή; κάποια στιγμή κουβεντιάζοντας τη θλίψη με κάποιο φίλο καλό αναπολώντας τα περασμένα ανάμεσα στα δάκρυα και την απελπισία ξεπροβάλλει ένα χαμόγελο που ίσως και να γίνει υστερικό γέλιο και ξανά κλάμα. Κάποια στιγμή η ίδια σου η ανάγκη για ζωή θα σε πάρει από το χέρι και θα σε οδηγήσει σ΄ένα νόστιμο πιάτο φαγητό, σε μια ευχάριστη παρέα, σε μια όμορφη παράσταση... Και κάπου εκεί θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλές πολλές ομορφιές γύρω σου που δεν εξερεύνησες ακόμα. Και θα ξανανιώσεις το αίμα σου να κυλάει στις φλέβες σου. Το χαμόγελο να επανέρχεται. Και κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου είναι όμορφη, γεμάτη και ότι οδηγήθηκες ως εκεί ακριβώς λόγω της απώλειας που βίωσες. Σιγά σιγά όλα αυτά. Στην αρχή είναι δύσκολα, καμιά φορά μπλέκεις και σε πολύ άβολες καταστάσεις, αλλά με τον καιρό περνάει. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Περνάει! Καλή δύναμη καλό μου!