Σε καταλαβαινω απολυτα καλο μου παιδι.Εγω ειμαι 42 χρονων κι εχω διαγνωσθει με τη συγκεκριμενη ασθενεια απο τα 23 μου.Εχω παρει σχεδον ολα τα ψυχοφαρμακα,τα περισσοτερα εκ των οποιων κανουν πολυ καλη δουλεια,κοιμιζοντας τη σκεψη σου κι οδηγωντας σε σε ενα πολυ πιο ικανοποιητικο τροπο ζωης.Για μενα χωρις τη βοηθεια του καταλληλου ψυχιατρου και των φαρμακων,η ασθενεια αυτη απο μονη της,ειδικα τα πρωτα χρονια,δεν αντιμετωπιζεται με τιποτα...Θα δεις μεγαλη διαφορα κι ανακουφιση απο τις πρωτες εβδομαδες.Εγω,ειχα φτασει σε ενα σημειο,να μη μπορω να συνομιλησω με ανθρωπο,γιατι ακουγα συνεχως τη φωνη μου να μου λεει διαφορα,να με υποτιμαει κι ενα σωρο αλλα,να γινομαι μουσκεμα στον ιδρωτα,με αποτελεσμα να μην ακουγα τιποτα απο οσα μου ελεγε...Τωρα μετα απο 19 χρονια,ναι μεν υπαρχει,γιατι η ασθενεια αυτη δεν θεραπευεται ποτε πληρως,ομως ζω μια φυσιολογικη ζωη,δεν παιρνω φαρμακα,ο πολυλογας σπανια εμφανιζεται,αλλα το κυριοτερο,οταν εμφανιζεται,δεν εχει πια τη δυναμη που ειχε παλια στο μυαλο μου και συντομα εξαφανιζεται μονος του...Υπομονη λοιπον καλο μου παιδι,κουραγιο κι ολα θα πανε καλα...