Θα ακουστώ κακιά, αποκρουστική, σκληρή κτλ (αλλά δεν με νοιάζει γιατί δε θα είναι η πρώτη φορά που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι τι λέω): άσχημο πράγμα ο θάνατος, και ανεξάρτητα από τις ηλικίες άμα είναι δικός σου άνθρωπος ο άλλος στενοχωριεσαι πολύ και νιωθεις αδικια. Αλλά θεωρώ πιο αδικο και σκληρο αυτο που η άλλη κοπελιτσα έγραφε σε μια εξομολόγηση ότι έχασε την μαμά της σε νεαρή ηλικία ή που η άλλη κοπέλα μπαινοβγαινει στο νοσοκομείο με τον καρκινοπαθη πατερα της. Θα θεωρούσα πιο άδικο και σκληρό ένα παιδάκι 6 μηνών να χάνει το μπαμπά του και όχι τον παππού του. Ο παππούς προλαβε είδε εγγονια, παιδια έχει μεγαλα προφανως, και η φυσιολογικη φθορα του χρονου ειναι αυτη. Μπορεί να μας στενοχωρεί γιατι ειναι δικος μας άνθρωπος αλλα πρέπει να μην χάνουμε και την λογική μας και να σκεφτόμαστε οτι υπαρχουν πιο σκληρα γεγονοτα γύρω μας.