Ενδεχομένως η εξομολογουμενη μητέρα να έχει προ πολλού σταματήσει να διαβάζει, αλλα εγώ το σχόλιο μου θα το κάνω.Πρώτον, απο όσα διάβασα και κυρίως δυο τρεις απαντήσεις σε σχόλια σας, θεωρώ οτι προσπαθείτε με σωστό τροπο να διαπαιδαγωγησετε το παιδί σας, το χαρακτήρα του οποίου μόνο εσείς γνωρίζετε απο όλους εμάς εδώ. Οι προθέσεις ακούγονται, και αυτο ειναι προσωπική γνώμη, ορθές. Θα συμφωνήσω με ένα άλλο σχόλιο λεγοντας, οτι ο χαρακτήρας κάθε ανθρωπου, άρα και παιδιού, ειναι διαφορετικός και καθορίζεται απο πολλούς παραγοντες μερικοί απο τους οποίους (μόνο) σχετίζονται με τους γονείς. Άρα η ταμπελα ΕΦΗΒΕΙΑ δεν ειναι παρά ένα τσουβάλιασμα.Εγώ ειμαι κοπέλα 24 χρονων και ζω πλέον μόνη μου. Οι γονείς που ποτέ δε μου έθεσαν αυστηρά όρια, δε θυμάμαι ποτέ να έχω δεχτεί κάποια τιμωρία ΕΠ αυτού η τουλάχιστον τώρα που μεγάλωσα τίποτα απο αυτά δεν μου έχει μείνει στη θύμηση μου, δεν με έχει στιγματίσει. Όλα κάπως κύλησαν ομαλά, αν και εγώ είχα νεύρα ως έφηβη, όχι πολλά. Ποτέ δεν τέθηκαν όρια, αλλα κάπως τα γνώριζα και κάπως τα εφάρμοζα. Δηλαδή, διάβαζα, πήγαινα την προπονηςη μου, έβγαινα να παίξω στη γειτονιά (ουαου υπάρχει και αυτο), επέστρεφα λογικές ώρες, έβγαινα με συμμαθητές μου κάθε Σάββατο και οι ώρες κυμάνθηκαν απο το 10 στο γυμνάσιο στο 12 στο λύκειο. Απέκτησα σχέση στα 16,5 και Ολοκλήρωσα στα 18, είχα φίλους και μια ισορροπημένη σχέση με τους γονείς μου. Απο τα 18 μένω μόνη, σπουδές Αθήνα, τα πρώτα χρόνια τηλέφωνο καθε μέρα, τώρα πια και καθε δυο τένις μέρες ειναι οκ. Θέλω να δείξω με όλα αυτά οτι οι σχέσεις χτίζονται και απο τις δυο πλευρές και εξελισσονται σε όλα τα χρόνια. Δεν ειμαι γονιός βέβαια. Και απάντηση στο τι θα έκανα δε θα σας δώσω!Καλή συνέχεια στη ζωή της οικογένειας σας!