Μη με παρ εξηγείς αλλα ωμή μιζέρια είναι αυτό που περιγράφεις. Είσαι φανερά πληγωμένος/η όλοι μας..και ναι συμφωνώ! είναι όλα αναλώσιμα. πηδήξου για ένα βράδυ, μία βδομάδα, ένα μήνα βγες μαζί τους για ένα ποτό, ένα καφέ, αλλα άνοιξε τη καρδιά σου όπως ανοίγεις τα πόδια σου (όχι εσύ γενικά μιλάω). Μοιράσου στο παντού και στο πάντα γιατί υπάρχουν συναισθήματα και άνθρωποι...και στη τελική δεν έχεις να χάσεις τίποτα, τίποτα παραπάνω εσύ είσαι αυτό που πάντα ήθελες! Γιατί πολλά βράδια θα μείνεις μόνος στο σκοτάδι και θα μιλάς στο μαξιλάρι, γιατί ο καθένας μόνος είναι. Μην είσαι απόλυτος άνθρωπος, ναι! ίσως στο τέλος πάντα το ίδιο να βγαίνει... Ε ΚΑΙ? που φτάνει αυτή η σκέψη? στο σκοτάδι αγκαλιά με ένα μαξιλάρι.. καθόλου κακό αλλα η άλλη τουλάχιστον σε πάει λίγο πιο μάκρια ακόμα κι ανάμεσα στους αιθέρες.. όπως λές... Καλύτερα λοιπόν ρεαλιστής και αισιόδοξος παρά μίζερος και χαμένος το ξέρεις κι εσύ!Φιλικά Lila...