Ευχαριστώ όλους όσοι μπήκαν στον κόπο να μου απαντήσουν ή να πατήσουν το κουμπάκι του 'ταυτίζομαι'.Ευχαριστώ και για την υποστήριξη,τα ενθαρρυντικά λόγια και τις αγκαλιές.Το σκέφτηκα αρκετά πριν γράψω την εξομολόγησή μου εδώ.Μέχρι τώρα έχω μιλήσει στην (στενή) οικογένειά μου και δύο φίλες.Θα χρειαστεί να μιλήσω και στους συναδέλφους μου,κάποιους ακόμα συγγενείς και φίλους.Δεν θέλω να κρατήσω την περιπέτεια αυτή κρυφή,απλά δεν θέλω να το συζητήσω περισσότερο τώρα.Έτσι,το να γράψω εδώ,νομίζω ότι λειτούργησε λυτρωτικά για μένα και είναι σαν μια πρόβα γι' αυτό που θα ακολουθήσει.Όταν είδα τον εχθρό στην εξέταση,ένιωσα περίεργα.Βρισκόταν εκεί και με κορόιδευε.Ήταν παράξενο να βλέπω μπροστά μου κάτι μικρό σε μέγεθος που θα μπορούσε όμως να δρα ύπουλα για πολύ καιρό και να το καταλάβω όταν θα ήταν πια αργά.Όταν γύρισα σπίτι φοβόμουν κι έκλαιγα.Έκλαψα αρκετές φορές,συχνά χωρίς να βγαίνει κανένας ήχος από μέσα μου,μέχρι που το μυαλό μου έκανε 'κλικ'.Σκεφτόμουν το πόσο μικρός (σε σχέση με υπόλοιπο σώμα) είναι ο όγκος και πείσμωνα.Είπα μέσα μου ότι είναι άλλη μια πρόκληση και θα την κερδίσω.Έχω την ευκαιρία μου,επειδή το καρκίνωμα έδωσε νωρίς σύμπτωμα,και δεν θα την αφήσω.Σκέφτομαι τη Γ. που έδωσε μάχη με τον καρκίνο του στήθους και τον κέρδισε.Ή τον Β. που κατάφερε να ξεπεράσει κατάθλιψη,εγκεφαλικό και καρκίνο και παίρνω κουράγιο-είναι ο ήρωάς μου.Το να νικήσεις αυτή την ασθένεια δεν είναι πάντα εύκολο,αλλά μπορεί να γίνει.Κι εγώ θέλω να γίνει.Θα πολεμήσω!