Κι όμως, μπορεί η ταινία του 1957 να καυτηριάζει τη στάση του αδερφού που περιμένει με το χασαπομάχαιρο(!) τη Σμαρούλα Γιούλη να επιστρέψει από τη νυχτερινή έξοδο στο σπίτι και καλά κάνει (η ταινία), πιάνει όμως εξίσου για τα καλά την "κοπελίτσα" που γυρίζει με τον ένα και τον άλλο, μέχρι να καταλήξει μεθυσμένη στο σπίτι μαζί με τον επίσης μεθυσμένο ναύτη που γνώρισε το ίδιο βράδυ για να "νοικοκυρευτεί". Ο τίτλος της ταινίας είναι "της νύχτας τα καμώματα" με τον Αυλωνίτη να συμπληρώνει ότι "τα βλέπει η μέρα και γελάει, τα βλέπει η μέρα και κλαίει". Είναι κλασική ταινία. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που αποζητούν τη σοβαρότητα επειδή για αυτούς είναι πολύ επώδυνη η έλλειψή της κάθε φορά και άνθρωποι που μετά από πολύ πόνο μαθαίνουν να κάνουν εκπτώσεις σε συναισθήματα για αυτό δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Νομίζω ότι ο τρόπος που βιώνουν τον έρωτα και την αγάπη οι άνθρωποι δεν έχει αλλάξει πολύ από το 1950, αν θες το συζητάμε πόσο μπορεί να έχει αλλάξει από το 1609 όταν δημοσιεύτηκε το σαιξπηρικό σονέτο 116, ασχέτως αν τότε μια "νέα κοπέλα το 2015" τη θεωρούσαν γριά. Σήμερα μια γυναίκα μπορεί να κάνει παιδιά στα 50, αν και ως πρακτική δεν συνιστάται από γιατρούς. Βέβαια, το πόσο ευτυχισμένη είναι η κοινωνία του 2015 είναι ένα μεγάλο ερώτημα.