Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα: Πότε κάποιο άτομο (εκτός παθολογικών περιπτώσεων) οδηγείται στο να κερατώσει το έταιρον ήμισι; Πολύ απλά όταν δεν νιώθει καλυμένο και βλέπει ότι κάθε προσπάθεια εποικοδομητικού διαλόγου μαζί του για την εξεύρεση μιας λύσης, πέφτει διαρκώς στο κενό. Κοινώς, όταν το έταιρον ήμισι παύει να είναι αυτό που γνώρισες και με την συμπεριφορά του σου δείχνει έμπρακτη αδιαφορία (ομιλία, κρεβάτι, γενικότερη συμπεριφορά). Και από που πηγάζει αυτό; Καλώς ή κακώς οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων είναι παιχνίδι εξουσίας. Και η αδιαφορία/ ακαμψία που σου μοστράρει ο άλλος είναι απόρροια του ότι σε θεωρεί δεδομένο και υποχείριο του. Εκεί είναι λοιπόν που το κέρατο έρχεται σαν το κερασάκι στην τούρτα. Σαν πράξη εκδίκισης και απόγνωσης συνάμα. Απόγνωσης όταν έχεις επενδύσει συναισθήματα σε έναν άνθρωπο που πίστεψες και σου έδειχνε ότι σε αγαπάει. Προσωπικά ποτέ μου δεν κεράτωσα. Αλλά δεν μπορώ να ορκιστώ ότι αυτό θα γίνεται εσαεί. Παλιότερα ήμουν απόλυτος στο θέμα του κέρατου. Αλλά με μια δεύτερη σκέψη και ίσως ωριμότερη, διαπιστώνω ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να είμαστε ακέραιοι με ανθρώπους που δεν αξίζουν και να αναλώνουμε τον εαυτό μας σε μια ανούσια και αδιέξοδη "αποκλειστικότητα" μαζί τους. Για να μιλήσω και με πιο συγκεκριμένο παράδειγμα: Δεν θα κάκιζα μια κοπέλα που θα γοητευτεί από κάποιον που την πλησίασε με όμορφο τρόπο έξω, την στιγμή που το αγόρι της την έχει γραμένη για το champions league, τον Γαύρο ή τον Βάζελο. Αντίστοιχα και για ένα παλικάρι που η κοπέλα του είναι μονίως στην κοσμάρα της και από "τηγανίτα" τίποτα. Αν ο ένας απ'τους δύο μέσα σε μια σχέση έχει ψυχολογικά/απωθημένα/θέματα, ο άλλος δεν φταίει σε κάτι.