Φοβάμαι ότι μπορεί να μείνω μόνη μια ζωή, παίρνοντας φάρμακα. Δεν θέλω να είμαι η τρελή της γειτονιάς. Λυπάμαι πολύ γιατί αλλιώς πίστευα ότι θα ήταν η ζωή μου μεγαλώνοντας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω καταντήσει έτσι, χωρίς ζωή, απλά υπάρχω. Στον ψυχολόγο πάντως όταν είχα αποφασίσει να πάω, δεν ήταν εξαιτίας της θλίψης. Πήγα διότι είχα βρει μια δουλειά-5μηνο και υπέφερα από κάποιες έντονες σκέψεις και συμπτώσεις. Για παράδειγμα είχα κλειστό το κινητό μου για όλο το σαββατοκύριακο μια φορά και τη δευτέρα στη δουλειά κάποιος συνάδελφος μου είπε πως είσαι; καλά; άσε εγώ ήμουν χάλια, τόσο που είχα κλειστό το κινητό για όλο το σαββατοκύριακο. Είχα παγώσει. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όλοι ξέρουν κάτι για μένα που ποτέ δεν έχω πει και ότι ίσως ξέρουν τι σκέφτομαι. Υπέφερα πραγματικά και ο ψυχολόγος με βοήθησε να αποβάλλω αυτές τις σκέψεις λέγοντας μου ότι είναι απλά συμπτώσεις όλα αυτά που του ανέφερα και απλώς συμβαίνουν.