Σε ευχαριστώ και πάλι. Είμαι σε δίλημμα, όμως νομίζω ότι τελικά θα πάω την άλλη εβδομάδα. Και ο λόγος που σταμάτησα τη θεραπεία στον ψυχολόγο είναι τραγικός πραγματικά. Είχα πληρωθεί από το 5μηνο, είχα πάρει τα χρήματα και για τους 5 μήνες μαζεμένα. Το είχα συζητήσει με τον ψυχολόγο το πόσο χαρούμενη ήμουν, γιατί πιο πριν ζούσα με 15e το πολύ τη βδομάδα. Μέσα σε δυο εβδομάδες όμως ξόδεψα όλα τα χρήματα, περίπου 2000e, σε ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό, με είχε πιάσει καταναλωτική μανία ανεξέλεγκτη. Ντρεπόμουν να πω στον ψυχολόγο ότι δεν είχα χρήματα να συνεχίσω τη θεραπεία ενώ μόλις πριν λίγο καιρό είχα πληρωθεί κι έτσι του είπα μάλλον τη μισή αλήθεια, που ήταν ότι ένιωθα ξαφνικά τέλεια και ότι δεν βρίσκω λόγο να συνεχίσουμε τη θεραπεία. Εκείνος επέμενε ευγενικά ενώ εγώ εκνευρίστηκα και έφυγα. Ο πατέρας μου δεν ασχολείται και δεν μπορώ να επικοινωνήσω για τα συναισθήματα μου μαζί, μπροστά του μονίμως φοράω ένα ψεύτικο χαμόγελο και παριστάνω ότι όλα είναι καλά. Όταν είμαι πολύ χάλια και δεν μπορώ να κάνω ούτε αυτό, απλά κλείνομαι στο δωμάτιο μου και δεν τον βλέπω καθόλου. Εκείνος μάλλον δεν να καταλαβαίνει πόσο χάλια είμαι και είμαστε όλοι μας. Σαν να ζει στον κόσμο του,σαν να είναι τελείως φυσιολογική όλη αυτή η μιζέρια και η περιθωριοποίηση και αν τολμίσω να πω ότι δεν νιώθω και πολύ καλά, με κατσαδιάζει κι από πάνω ή κατηγορεί την μητέρα μου ότι με "τρέλανε" εκείνη. Η μητέρα μου τον κατηγορεί ότι εκείνος την τρέλανε και ότι έχει αρρωστήσει κι εμένα. Γενικά..άστο.. Κανείς δεν μου πρότεινε να επισκεφθώ ειδικό και δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν. Στα κρυφά πήγαινα στον ψυχολόγο και στα κρυφά θα πάω και στον ψυχίατρο.