Νομίζω ότι το πρόβλημα πολλών ανθρώπων σε τέτοιες καταστάσεις αισθηματικού χαρακτήρα, και σίγουρα νεαρών γυναικών, είναι ότι έχουν πλάσει στο μυαλό τους ένα είδος ζωής με σύντροφο και ένα άλλο χωρίς σύντροφο. Και έχουν κρεμάσει πάνω στο πρώτο μοντέλο ζωής προσδοκίες πολύ μεγάλες που θα πρέπει να εκπληρωθούν εφόσον ο σύντροφος αποδειχθεί "η σωστ'η επιλογή".Το θέμα όμως είναι ότι η ζωή και η ευτυχία δεν εξαρτώνται από την σωστή επιλογή συντρόφου, ούτε καν από την ύπαρξη συντρόφου. Μπορεί να έχεις, μπορεί να έχεις και τον σωστό και πάλι να μην "γεμίζεις" συναισθηματικά. Η "σχέση¨, ο γάμος, η οικογένεια, όλα αυτά, είναι ετεροπροσδιορισμοί. Και στην ιδεατή κατάσταση οπωσδήποτε έρχονται ώρες που πιστεύεις ότι κάτι άλλο λείπει, αναρωτιέσαι "αυτό είναι η ευτυχία άραγε;" ή και μελαγχολείς. Οποιαδήποτε σχέση δεν ξεκινάει με την προοπτική και τις προδιαγραφές της τελειότητας, θα ήταν ουτοπία αυτό. Ξεκινάει και όπου καταλήξει. Εννοείται ότι κανείς επιδιώκει κάποιον κοινό τόπο, συνήθως κοινές αντιλήψεις για βασικά θέματα ζωής, κάποιον κοινό στόχο, σεξουαλοκή χημεία. Αλλά το να θεωρεί κανείς ότι αυτά είναι η συνταγή, το χάνει το παιχνίδι. Κάθε σχέση κι ο γάμος πολύ παραπάνω είναι μια διαδικασία, όχι ένας προορισμός. Τα πράγματα αλλάζουν, οι άνθρωποι και οι επιθυμίες τους περνούν από σαράντα κύματα με το πέρας του χρόνου και αυτό που σου φαίνεται τέλειο και απόλυτα συμβατό στα 25 μπορεί να μην είναι στα 35 ή στα 45 κλπ. Γι'αυτό και υπάρχουν τόσες περιπτώσεις χωρισμών, άλλωστε, σε γενικά συμβατά ζευγάρια. Τώρα όσον αφορά στο σαρκικό κομμάτι, θεωρώ ότι παίζει πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί η ίδια τοποθετώ μια πολύ μεγάλη βαρύτητα στο θέμα. Δεν είναι "σεξάκι", είναι σαρκική αγάπη. Είναι κάτι που μοιράζονται δύο άνθρωποι, ακόμα κι αν ποτέ ξανά δεν ξανασυναντηθούν, κι αυτό έχει ομορφιά, και πόνο, και μελαγχολία, και δύναμη. Δεν είναι θέμα σοβαρότητας γενικής του ατόμου, είναι θέμα βίωσης της σαρκικής διάστασης σε όλη της την βαθύτητα, Πολύ συχνά οι άνθρωποι την πατάνε και ερωτεύονται "την εικόνα σου μόνο κι ένα στίχο που σου μοιάζει". Κι έτσι περιμένουμε από τον σύντροφο να εκπληρώσει όλα αυτά που ονειρευτήκαμε στα μάτια του χωρίς ο άλλος να το έχει καν αντιληφθεί. Κι όταν προδώσει τον στίχο που του μοιάζει, γκρεμίζεται κι η εξιδανίκευση. Αν λοιπόν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή βλέποντας ότι οι υπόλοιπες κυρίες είστε μικρότερες κατά πολύ, θα ήταν να μην μυθοποιείται είτε με θετικό, είτε με αρνητικό πρόσημο, καμμία κατάσταση ή στάδιο στην προσωπική πορεία μιας οντότητας. Κάθε στάση, κάθε σταθμός έχει και την αξία του και αυτό το καταλαβαίνει κανείς αφού τους περάσει. Και λέει "πάλι καλά, έζησα". Καλή τύχη!
