Ηταν σχήμα λόγου το νηπιαγωγείο Δον Κιχώτη αλλά αντιλαμβάνομαι απόλυτα γιατί το διευκρινίζεις :)Το πρόγραμμα Ρέτζιο Εμίλια αλλά και η δουλειά του Σελεστάν Φρενέ ή του Σέυμουρ Πέιπερτ γύρω από την μαθητοκεντρική παιδαγωγική σε συνάρτηση με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν αμφότερα για να χτιστεί ένα ουσιαστικό μοντέλο παραγωγικής μάθησης χωρίς να θέλω καν να αναφερθώ στην τραγική χρήση (ή καλύτερα μη χρήση) και τον σημερινό τρόπο διδαχής των ανυπέρβλητων αρχαίων φιλοσόφων που μπροστά στις ρήσεις του Ισοκράτη η άσκηση που δίδεται στα παιδιά είναι τα είδη των μετοχών στο κείμενο (τυχαίο παράδειγμα). Πόσο λογικό να μισούν τα αρχαία και πόσο βαρετά και ανούσια να φαίνονται στα μάτια τους όταν δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να τους αποκαλύψει όλα τα ιερά νοήματα της γλώσσας και τον πλούτο των ιδεών. Πόσο χρήσιμη θα μπορούσε να είναι η Σωκρατική Μαιευτική προσαρμοσμένη στην Ευκλείδεια Γεωμετρία με τα παιδιά να ανακαλύπτουν τη γνώση συζητώντας μεταξύ τους και με τον καθηγητή τους ; Πονώ κι εγώ αφάνταστα για το θέμα παιδεία και κυριολεκτικά θα πανηγυρίσω μια σοβαρή και ουσιαστική αναδιάρθρωση όλου του συστήματος αλλά και μια παγίωση των νόμων που δεν θα επιτρέπει τα παιδιά να ταλαιπωρούνται με ενδοσχολικές μεταρρυθμίσεις κάθε τρείς και λίγο. Το πρόγραμμα της παιδείας θα πρέπει να παραμένει σταθερό υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση και αντιθέτως να εμπλουτίζεται και να διαμορφώνεται εξελικτικά. Χάρηκα πολύ για τον διάλογο La Grima και Δον Κιχώτη, τα σέβη μου !