Είμαι η κοπέλα της εξομολόγησης.Παιδιά, ειλικρινά σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας, δεν το περίμενα να μου έχετε απαντήσει τόσοι για να είμαι ειλικρινής.Με εμψυχώσατε πολύ με τα σχόλιά σας και είναι η πρώτη φορά που το συζητάω με άλλα άτομα, πέραν του συζύγου και μιας καλής μου φίλης. Με είχε πιάσει μια τρομερή άρνηση να συζητάω οτιδήποτε είχε να κάνει επ'αυτού, κυρίως λόγω της πίεσης των γονιών, των αδερφών, γνωστών, του περίγυρου δηλαδή.Όταν πήγαινα εγώ στην σχολή, δεν θυμάμαι καθόλου να είχαμε άλλα άτομα στην ηλικία που είμαι τώρα, και πήγαινα όπως προείπα σχεδόν καθημερινά. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση που σχεδόν όλοι μου αναφέρατε πως υπάρχουν και άτομα μεγαλύτερά μου που προσπαθούν για το πτυχίο τους. Ένιωσα μια ανακούφιση, δεν το κρύβω. Απλά εγώ είμαι αδικαιολόγητη, διότι ο λόγος που παράτησα την σχολή δεν ήταν πχ ότι ήταν σε άλλη πόλη και δεν είχαν οι γονείς χρήματα να με συντηρούν, ή χτύπαγα 10ωρα δουλειάς κάθε μέρα χωρίς να έχω χρόνο. Δούλευα, αλλά χρόνο είχα. Τεμπέλα ήμουνα και ζαμανφουτίστρια, ήμουνα δουλειά-διασκέδαση-σπίτι κ.ο.κ μέχρι που ευτυχώς πριν 3 χρόνια άλλαξα μυαλιά. Ναι, 3 χρόνια τριβελίζουν στο μυαλό μου τα χαμένα αυτά χρόνια και κίνηση δεν έκανα. Συνέβη ένα πολύ άσχημο πρόβλημα υγείας στον πατέρα μου που υπάρχει ακόμη και σήμερα, αλλά λόγω αυτού ωρίμασα απότομα, είχα ευθύνες σοβαρές πλέον και τότε έγινα άνθρωπος...Πήγα με τον άντρα μου (ήρθε και καλά για υποστηριξη) πέρσι στην σχολή, και με έπιασε ένας πανικός στην θέα του γνώριμου τότε κτηρίου του Πανεπιστημίου, που δεν μπόρεσα να μπω μέσα. Ξέρω, είναι για γέλια και για κοροιδία αυτό, αλλά έτσι συνέβη...Φέτος όμως το πήρα απόλυτα σοβαρά να προσπαθήσω. Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι για τις ενθαρρυντικές απαντήσεις σας.@RaxilΈθεσες 2 πολύ σημαντικά ερωτήματα, τα οποία ευτυχώς τα έχω σκεφτεί. Αρχικά, για το 1. εφόσον η κατάσταση με τις σπουδές μου είναι έτσι, το θέμα του παιδιού, που θέλουμε και οι 2 κάποια στιγμή, πάει πίσω για την ώρα. Επειδή, σκέφτομαι ακριβώς το τι σημαίνει να έχεις ένα παιδί, νομίζω πως όντως πάλι θα κατέληγα να παρατήσω την σχολή. Βέβαια, εάν η θέληση είναι μεγάλη, συνδυάζονται με προσπάθεια και τα 2. Δυστυχώς όμως, ακριβώς επειδή δεν ψάχνω για δουλειά πλέον και θα συντηρούμαστε με τον μισθό του άντρα μου 2 άτομα + η μητέρα του που είναι κατάκοιτη χωρίς σύνταξη, δεν γίνεται στην παρούσα φάση να κάνουμε παιδάκι. Μακάρι να πάνε όλα καλά, να αφοσιωθώ στην σχολή, να στρώσουν τα οικονομικά και να έρθει στην ώρα του.(Παντρευτήκαμε επειδή το θέλαμε ο ένας για τον άλλον να επισημοποιήσουμε την σχέση μας, όχι για να "βάλουμε μπρος" για παιδάκι άμεσα, γι'αυτό και κάναμε ένα απλό και όμορφο πολιτικό γάμο με λίγα χρήματα χωρίς φανφάρες κλπ).Το 2. τώρα είναι το ερώτημα του 1 εκατομμυριου. Εγωισμός; Δεν νομίζω, αλλιώς θα είχα τελειώσει νωρίτερα. Η αίσθηση ίσως ότι για 3 χρόνια το είχα παλέψει, είχα ασχοληθεί και ότι είναι κρίμα; Μάλλον αυτό. Επίσης, όσο ηλίθιο κι αφελές αν ακουστεί, για τους γονείς μου, που είναι μεγάλοι με θέματα υγείας σοβαρά και δεν έχουν πάρα πολύ καιρό ακόμη δυστυχώς, είναι ο καημός τους που παράτησα την σχολή. Θα τους έκανε απίστευτα ευτυχισμένους το πτυχίο μου... Το σοβαρό επιχείρημα θα ήταν βέβαια "επειδή μου αρέσει το αντικείμενο", αλλά δεν ισχύει. Δεν με αφήνει αδιάφορη, αλλά δεν μου γεμίζει την... ψυχή. Νηπιαγωγός ή Παιδαγωγός τελικά κατέληξα ότι θα ήθελα να είχα σπουδασει, κάτι που να έχει να κάνει με παιδιά.Επίσης, από όλες τις λύσεις, ίσως να είναι η μοναδική που να τελείωνα πιο γρήγορα (κλασικός Νεοέλληνας). Εάν έδινα Πανελλήνιες, και πήγαινα τέλεια στην όποια σχολή έμπαινα με την πρώτη, θέλω άλλα 5-6 χρόνια για πτυχίο. Στο ΕΑΠ, δεν ξέρεις εάν θα κληρωθείς και είναι πολύ ακριβό επίσης. Τα διάφορα Κολλέγια και Ιδιωτικές σχολές που υπάρχουν, πάλι θέλουν χρήματα και 2-3 χρόνια. Άρα, εάν είναι να κάνω κάτι, μάλλον η σχολή η αρχική μου μένει...Δεν ξέρω αν τα σκέφτομαι σωστά και λογικά, γι'αυτό τα γράφω, καταθέτω τις σκέψεις μου, είμαι ακόμη μπερδεμένη. Αυτό που ξέρω είναι πως τώρα πια θέλω να σπουδάσω, να μορφωθώ, να κάνω έρευνα, εργασίες. Όσα δεν έκανα όταν έπρεπε...Σας ευχαριστώ και πάλι!