Αυτοκαλωσορίζομαι κι ως επίσημο μέλος πλέον. Έκρινα σχετικά αυτονόητο το να μην αναφερθώ στις πιο πιεστικές ανάγκες διαβίωσης, διότι αφενός η σημασία τους έχουν έναν χαρακτήρα που υπερβαίνει το θλιβερό, εσωτερικό μας ερωτικό τοπίο (που κανέναν δεν ενδιαφέρει κι ίσως-ίσως δεν αφορά κιόλας) κι αφετέρου επειδή, αν δεν είχα τα προς το ζην, δεν θα είχα και τα προς το γκρινιάζειν περί τού ζην. Ευχαριστώ, ωστόσο, για την υγιή ένεση ρεαλιτσακισμού. Όσον αφορά στούς έρωτες, περισσότερο ήθελα να εκφράσω αυτήν την υπαρξιακά αδειανή αίσθηση που επικάθεται ως επιστέγασμα σε κάθε ατομική μας προσπάθεια προόδου, κατά την οποία, όταν γυρνάμε σπίτι, αντί για γράμμα, βρίσκουμε λογαριασμό. Ιδίως σε συνθήκες ανθρωποφαγικού ανταγωνισμού και ανεργίας που εκβιάζει την Ύπαρξη, οι διαδικασίες πρώτης επαφής, εγκατάστασης επικοινωνιακού καναλιού και σύναψης, σταθερής στον χρόνο, αλληλεπίδρασης με τον σημαντικό ερωτικώς Άλλο, δεν ξεπερνά σε προτεραιότητα την επιβίωση. Έτσι, λόγω δομικών, ηλικιακών, διαγενεακών, εκπαιδευτικών και οικονομικών λόγων, η μοναξιά θα είναι ένας αφανής πρωταγωνιστής στα μελλοντικά μας μαρτύρια. - Καλό Φθινόπωρο.Υ.Γ.: Είμαι passive-aggressive και μού αρέσει το sauerkraut. Επίσης, ξεχωρίζω την γενική αναφορική από την γενική κτητική με τόνο στο άρθρο: έτσι θα με εντοπίζετε. Δεν είμαι ερωτευμένος, ούτε το καλοβλέπω ως ενδεχόμενο- είμαι ένας κρυφορομαντικός καρριερίστας.