Εχεις ακριβώς την ίδια ηλικία με την κόρη μου και θα σου μιλήσω όπως θα μιλούσα σε εκείνη. Είναι φυσιολογικό να το σκέφτεσαι γιατί στις σχέσεις υπάρχει η ανάγκη για εξέλιξη και επαγωγή. Αν δεν προχωρήσουν βαλτώνουν και διαλύονται. Ονειρεύεσαι το αύριο που πρέπει να είναι διαφορετικό από το τώρα για να είναι ελκυστικό και να έχεις κάτι να περιμένεις. Τα στάδια της εξέλιξης κάθε σχέσης όμως πρέπει να τηρούνται με προσοχή και να δίνουμε κατάλληλο χρόνο προσαρμογής πριν προχωρήσουμε στο επόμενο. Σε μια μακρόχρονη σχέση το πρώτο στάδιο για το αληθινό "μαζί" είναι η συγκατοίκηση και το μοίρασμα της καθημερινότητας σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο. Εννοώ ότι από τη στιγμή που είστε και οι δύο φοιτητές - εικάζω εξαρτώμενοι οικονομικά από τους γονείς σας - και με βασική ενασχόληση τη σχολή σας, δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε πως θα είναι η καθημερινότητά σας έχοντας επωμιστεί βάρη όπως η οικονομική συντήρηση ενός νοικοκυριού, οι υποχρεώσεις του αλλά και η παράλληλη σοβαρή επαγγελματοποίηση και των δυό σας. Η προσωπική μου γνώμη είναι να ζήσετε πρώτα αυτό το στάδιο με πλήρη συνείδηση των δεσμεύσεων και απαιτήσεων/υποχωρήσεων που χρειάζεται για να λειτουργήσει και μετά να σκεφτείτε το ενδεχόμενο ενός παιδιού. Η σχέση σας θα έχει δοκιμαστεί σε πραγματικές συνθήκες και όχι σε μια φανταστική ουτοπική πραγματικότητα. Ενα παιδί είναι το ωραιότερο δώρο που θα λάβει στη ζωή της μια γυναίκα, αλλά είναι σημαντική και η στιγμή που θα το λάβει. Πρέπει να είναι σε θέση να αντιληφθεί και το μεγαλείο του δώρου αλλά και την τεράστια αλλαγή που θα φέρει στη ζωή της. Δεν φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά για να γεμίσουν κενά ή να διανθίσουν την καθημερινότητά μας αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε γονείς και να βιώσουμε αυτό το απίστευτο θαύμα του να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο. Η συμβουλή μου είναι να ζήσεις κάθε στιγμή βιώνοντας αυτά που της αναλογούν, να μην βιάζεσαι και να χτίζεις σιγά σιγά το μέλλον που ονειρεύεσαι. Τέλος, και ίσως εξίσου σημαντικό, ο σύντροφός σου αισθάνεται το ίδιο ;