Νομίζω ότι κατά καποιο τρόπο αναμασάς πράγματα που έχεις ακούσει ή και διαβάσει, από άντρες κυρίως, και δη Έλληνες, δηλαδή όχι και τους πιο φανατικούς της ισότητας των 2 φύλων (Αν είμαστε Σουηδοί θα κάναμε τελείως διαφορετική κουβέντα στο θέμα που θέτεις). Όπως ειπώθηκε ο φεμινισμός έχει κακοποιηθεί στα καθ'ημάς. Υποτίθεται ότι προστατεύει και τους άντρες από τα στερεότυπα και την καταπίεση. Στο ζουμί τώρα...Όταν από μικρή ένα κοριτσάκι επαινείται για το πόσο χαριτωμένο είναι, πόσο ναζιάρικο, και προαλείφεται για να γίνει μάνα (της δωρίζουμε κούκλες και μωρά) λες και αυτός είναι ο προορισμός της γυναίκας [είμαι μάνα btw], δηλαδή να ετεροπροσδιορίζεται, τότε είναι μοιραίο να εμφυσούμε ένα ιδεώδες που είναι κοινωνικά επιβληθέν και όχι αναγκαστικά πηγαίο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε οικογένειες και περιβάλλοντα με πιο ουδέτερες απόψεις τα κορίτσια εμφανίζουν ευρύτερη γκάμα συμπεριφορών. Το αντίστοιχο και για τα αγόρια που επιφορτίζονται από υπερβολικά νωρίς να φέρουν στις αδύναμες πλάτες τους το φορτίο της ευθύνης ενός ενηλίκου (πζχ."τώρα φεύγει ο μπαμπάς ταξίδι, να προσέχεις την μάνα σου γιέ μου"). Και που πιέζονται να επιβεβαιώσουν το "ρόλο" τους με την "επιτυχία", την καταξίωξη, τα επιτεύγματα, τον αθλητισμό, το κυνηγι του άλλου φύλου (Η "καταστροφή" είναι πολύ μεγαλύτερη στην ελληνική Αγία Οικογένεια όταν είναι το αγόρι που ομολογήσει ότι είναι ομοφυλόφιλο, παρά το κορίτσι. Για σκέψου το γιατί λιγουλάκι). Κι έπειτα ποιός ορίζει την θηλυκότητα? Ποιός ορίζει την αρρενωπότητα? Είναι θέμα εμφάνισης και συμπεριφοράς? Είναι θέμα τρόπων και στάσης ζωής? Κάποτε οι άντρες φορούσαν ρουζ και περουκες και ταυτόχρονα έπαιρναν και μια ντουζίνα "γκόμενες" την βδομάδα. Κάποτε οι γυναίκες επί μητριαρχίας μάζευαν αυτές το φαγητό της ομάδας και ανέθρεφαν μόνες, μαζί με τις άλλες μανάδες, τα παιδιά τους όλες μαζί σαν κοινόβιο. Η φύση δίνει γεννητικά όργανα και συγκεκριμένες χρήσεις τους. Και ίσως μια ελαφρώς διαφορετική δικτύωση νευρώνων των 2 τμημάτων του εγκεφάλου που επηρρεάζουν τον λόγο και την αντίληψη χώρου/κατεύθυνσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι κοινωνικές εφευρεύσεις. Η ανθρώπινη έλξη εππλέον είναι εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα. Τα είπε και η Woman εξαιρετικά. Δεν πιάνουμε τον εαυτό μας να ελκυόμαστε από έναν ευαίσθητο, ίσως και εκφραστικό άντρα? Δεν βλέπουμε στην πράξη, εμείς οι γυναίκες, ότι οι άντρες μας θέλουν στην ουσία κυρίες του εαυτού μας και να μπορούμε να βασιστούμε στα πόδια μας, τελικά αλλιώς μας σουτάρουν αφού μας πηδήξουν? Κι όσο για τον ιππότη και την πριγκίπησσα. Προτείνω να ψάξεις και να διαβάσεις για το roman de la cour, των τροβαδούρων του 14-15ου αιώνα, δηλαδή τον αυλικό έρωτα, τον "ιποττικό έρωτα" που διαμόρφωσε όλο το ρομαντικό ιδεώδες της δυτικής κοινωνίας με τραγελαφικά συχνά αποτελέσματα. Όχι μόνο επρόκειτο για ανολοκλήρωτο έρωτα (κι άρα όχι αυτό που ιδεατά θα επιθυμούσαμε για την ζωή μας) αλλά και η εξιδανίκευση της γυναίκας ήταν τέτοια που ξεπερνούσε κατά πολύ αυτό που έχουν στο μυαλό τους όσοι έτσι ακάματα τον επικαλούνται.
