Γεια σου,θα σου πω πως έχει περίπου η δική μου ιστορία, η οποία δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει σε κάτι, αλλά ίσως δεις ότι κάποια σημεία είναι κοινά.Πριν χρόνια, λοιπόν, πέρασα στο πανεπιστήμιο, σε μία σχολή η οποία αποτελούσε πρώτη μου επιλογή και η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα ότι μπορούσα να πιάσω τη βάση της. Εκ των υστέρων, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι ίσως δεν ήταν και τόσο τυχαίο τελικά το γεγονός ότι τα κατάφερα γιατί όλη τη χρονιά διάβαζα αρκετές ώρες και πολύ μεθοδικά. Περνώντας, λοιπόν, στο πανεπιστήμιο, το κλίμα ήταν πολύ διαφορετικό. Δεν υπήρχε η πίεση όπως στο σχολείο με τα διαγωνίσματα ή οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Τότε ανακάλυψα και τα chat και είχα ενθουσιαστεί με αυτό τον τρόπο επικοινωνίας. Αποτέλεσμα; Να παρακολουθώ ελάχιστα μαθήματα, να ξενυχτάω στο σπίτι κάνοντας chat και να βολτάρω με παρέες. Ζωάρα! Έτσι θεωρούσα τουλάχιστον...Έως ότου ένα βράδυ στο σπίτι (και ως 3ο-ετής φοιτητής πια) πάω στο δωμάτιό μου, ξαπλώνω και από... περιέργεια, άρχισα να μετράω τα μαθήματα που είχα περάσει τα δύο πρώτα χρόνια. Μου έβγαιναν 7 στον αριθμό. Λέω δεν μπορεί να είναι τόσο λίγα. Πρέπει να έχω περάσει διψήφιο αριθμό. Άρχισα το μέτρημα και πάλι 7! Και ξανά και ξανά. Είχα φτάσει 3ο έτος και ποτέ μου δεν είχα υπολογίσει πόσα μαθήματα είχα περάσει. Για τέτοιο τουρίστα μιλάμε. Άρχισα να νιώθω κι εγώ μηδενικό!Περιττό να σου πω ότι εκείνο το βράδυ ΔΕΝ κοιμήθηκα. Σηκώθηκα, ξαναμπήκα στο chat (χάχα) και έλεγα τον πόνο μου σε έναν γνωστό μου ομοιοπαθή, ο οποίος σπούδαζε σε άλλη σχολή. Μου έλεγε πως αν όλα πάνε καλά, υπολογίζει να τελειώσει στο 7ο έτος. Αναρωτιόμουν αν μου το είπε για καλό αυτό! Κοιτούσα το '7ο έτος' και με είχε λούσει κρύος ιδρώτας... άρχισα να σκέφτομαι ότι δε θα την τελειώσω ποτέ τη σχολή. Και είναι κρίμα γιατί τόσο κόπο έριξα στις πανελλήνιες κλπ. Και, βέβαια, τι να πεις σε γονείς που δε γνώριζαν σε τι κατάσταση είσαι. Θεωρούσαν ότι οι σπουδές πάνε μια χαρά και θα τελειώσεις, αν όχι κανονικά, έστω ένα χρόνο μετά.Στο σημείο εκείνο άρχισα να σοβαρεύομαι λίγο. Άρχισα να παρκακολουθώ επιλεγμένα μαθήματα και κυρίως εκείνα με δύσκολες εργασίες, τα οποία η μάζα συνήθιζε να αφήνει τελευταία. Εγώ ήθελα να τα περάσω πρώτα. Κουτσά στραβά, φτάνω στο τέλος του 4ου (και τελευταίου) έτους και έχω περάσει σύνολο 18 μαθήματα από τα 40 που απαιτούνταν για πτυχίο. Σε 4 χρόνια, βέβαια, να έχεις περάσει λιγότερα από τα μισά μαθήματα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.Στο 5ο έτος άρχισα να φορτσάρω ακόμα περισσότερο. Πάλι παρακολουθήσεις, επιλογή των πιο δύσκολων μαθημάτων με εργασίες και, σε 1-2 μαθήματα, αν και ανήθικο, το πάλεψα και με αθέμιτα μέσα (τα πέρασα με συνεργασία). Κάνω, λοιπόν, στο 5ο έτος ένα μεγάλο μπαμ και περνάω 14 μαθήματα, σχεδόν όσα είχα περάσει σε 4 έτη! Φτάνω στο 6ο έτος και είχαν απομείνει 8 μαθήματα (συν την πτυχιακή), τα οποία μαθήματα ήταν λιγότερο δύσκολα και με λιγότερες εργασίες. Επομένως, ήμουν πιο άνετος. Μάλιστα, περνάω τα 7 στις δύο πρώτες εξεταστικές και για λίγο δεν πέρασα το ένα, το οποίο το έδωσα Σεπτέμβρη τελικά του ίδιου έτους. Παραλίγο δηλαδή να τελειώσω Ιούνη με τα μαθήματα! Παράλληλα έκανα και την πτυχιακή, την οποία είχα προχωρήσει σε αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο. Και αν πιεζόμουν λίγο παραπάνω, θα τελείωνα τα πάντα. Αυτό είχε το αρνητικό ότι δεν μπόρεσα να μπω σε ένα μεταπτυχιακό που ήθελα πολύ τότε.Τέλος πάντων, κόβω την αναβολή για να μη χάνω άλλο χρόνο, πάω στρατό και σε μία άδεια (όντας 7ο έτος τελικά), παρουσιάζω και την πτυχιακή μου. Τελειώνοντας το στρατό, όμως, η όλη καθυστέρηση στις σπουδές δε μου βγήκε σε καλό. Είχα μείνει πίσω σε μόρια για διορισμό στον τομέα που ήθελα. Αν είχα τελειώσει ένα χρόνο πριν, μπορεί και να είχα διοριστεί. Τέλος πάντων, σκεφτόμουν πως ό,τι έγινε έγινε, ο χρόνος δε γυρνάει πίσω, τα δεδομένα είναι αυτά και πρέπει να ενεργήσω βάσει αυτών. Δε θα πεθάνουμε! Επομένως, ξεκινάω δουλίτσα σε εταιρείες και κάποια στιγμή (μετά κόπων και βασάνων) με παίρνουν και σε ένα μεταπτυχιακό. Παράλληλα, το παλεύω πάλι για διορισμό εκεί που ήθελα.Ο καιρός περνάει, στο μεταπτυχιακό πάω ανέλπιστα καλά και κάποια στιγμή προκύπτει από το πουθενά μια προκήρυξη, για την οποία, αν και δεν είχε καμία σχέση με το χώρο στον οποίο ήθελα να διοριστώ, κάνω τα χαρτιά μου. Επιλαχών αρχικά και μετά με παίρνουν! Περιβάλλον καλό, καλό επίπεδο γνώσεων, σταθερός μισθός, δουλειά ευχάριστη (για εμένα). Και ώρες ώρες όλο αυτό με κάνει και σκέφτομαι... ναι, αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, θα κοιτούσα να είμαι συνεπής φοιτητής από το 1ο έτος. Όμως τα πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική τροπή και δε θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα. Πιθανότατα θα είχα διοριστεί εκεί που ήθελα. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι θα μου άρεσε περισσότερο από εδώ που είμαι τώρα (δε θα το ήξερα ποτέ βέβαια). Ίσως τελικά η όλη καθυστέρηση βγήκε σε περισσότερο καλό.Εκεί που καταλήγω, λοιπόν, είναι το εξής. Δε θα κάτσουμε να πεθάνουμε αν δεν καταφέραμε κάτι. Εξετάζουμε τα δεδομένα και το παλεύουμε. Κάτι καλό θα βγει, δε θα πάει χαμένο όλο αυτό. Και από τη στιγμή που πέρασες σχετικά εύκολα στη σχολή που ήθελες, δεν είναι κάτι αμελητέο. Το αντίθετο θα έλεγα! Έχεις όλα τα προσόντα για να επανέλθεις και να πετύχεις!