Διάβαζα όσα έγραψες και ήταν λες και μίλαγες για μένα... Περνάω ακριβώς τα ίδια με σενα... Με τη διαφορά ότι εμενα και η μάνα μου ψάχνει λόγο να γκρινιάζει συνέχεια! Κάνε υπομονή, δουλεψε, μάζεψε χρήματα και κοίτα να τελειώσεις σύντομα τη σχολή σου μπας και μπορέσεις να βρεις μια πιο σίγουρη δουλειά, να νοικιάσεις ενα σπιτι και να ησυχάσεις. Αυτό σκέφτομαι κι εγώ όλη την ώρα (αν και ο πατερας μου θα κανει χαμό έτσι και του πω ότι θελω να φύγω από το σπίτι). Αλλά ελπίζω να σε κάνει τουλάχιστον να νιώσεις μια παηγοριά οτι υπάρχουν κι αλλοι που περνάνε τα ίδια με σένα και σε καταλαβαίνουν. Γιατί κι εγώ πολλές φορές ντρέπομαι να πω σε άλλους το τι περνάω και το γιατί ΠΑΛΙ δεν μπορώ να βγω... Αν χρειαστείς να μιλήσεις κάπου ξαναγράψε και αν το δω θα σου απαντήσω... Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο προς το παρόν, μόνο υπομονή μέχρι να βρεις ευκαιρία να σηκωθείς να φύγεις.