Ζωΐτσα νούμερο δύο. Εμένα μου έκανε κι άλλα, είχε ανεμογκάστρι, μου έλεγε να τη φωνάζω "μαμά", οδηγούσε κιόλας (τρομάρα της) σε κεντρικό δρόμο αφήνοντας το τιμόνι για δευτερόλεπτα χωρίς χέρι και γυρνούσε πίσω να με κοιτάξει, και γενικά άκουσα πολλά και διάφορα. Η κοπέλα όμως είχε βίο πολύ χαλαρό. Πρέπει να είχε περάσει διάφορα, αν και ούτε εγώ πήρα τοις μετρητοίς ποτέ, ακριβώς αυτά που μου εξιστόρησε.Ή το 12 η μένη. Κόντεψε να με τρελλάνει η τύπισσα. Το έπαιζε ψυχό ότη δήθεν πάει σε ψυχιάτρους. Μου έλεγε ιστορίες για αρκούδες πως είχε πεθάνει ο αδερφός της παλιότερα. Ότι η φίλη της η καλύτερη η κολλητή, είχε πάθει καρκίνο και είχε πεθάνει κι αυτή (ενώ και στο ίντερνετ στη φωτό και εκεί που όντως ζούσε και δούλευε, μια χαρά ήταν).Πολλοί και πολλές, έχουν ανεπίλυτα ζητήματα. Κάνε πως την πιστεύεις, πρόσφερέ της και λίγη συμπαράσταση ΧΩΡΙΣ να το παρακάνεις, πρόσεξε μην κολλήσει μόνη της απότομα και υπερβολικά μαζί σου, και ως εκεί, όχι πολλά πολλά. Δεν έχει σημασία αν αυτά που σου είπε ισχύουν, ούτε θα σε βοηθήσουν εσένα προσωπικά να γίνεις καλύτερος άνθρωπος αν τα διασταυρώσεις (το αντίθετο μάλιστα, θα κατινιάσεις κι είναι κρίμα)...Είναι μια κατάσταση σαν τον Τζόκερ και την Χάρλεη Κουΐν. Διηγούνται ό,τι πιο παλαβό και μυστήριο για να δικαιολογήσουν το χαρακτήρα τους, τις παραξενιές και τις συνήθειές τους, που δεν παίζει με την καμμία να ισχύει πραγματικά, όμως είναι ηλίου φαεινότερο πως έζησαν σίγουρα κάποια πράγματα και μάλιστα τραβηγμένα. Άτομα με σε τέτοιες φάσεις, δεν τα βοηθάς όταν βοηθάς, μα πάλι, κάνεις ζημιά και όταν "απομακρύνεσαι".
