Φίλε μου, είναι λάθος αντιμετώπιση το να αυτονομάζεσαι κλινική περίπτωση. Δε λέω πως δε χρειάζεσαι στήριξη, αλλά όταν απευθυνθείς σε εναν ειδικό, θα σου κάνει αυτός τη διάγνωση.Επίσης, έχοντας διαβάσει την εξομολόγησή σου, θα ήθελα να σου πω ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών που στιγματίστηκαν από ένα διαζύγιο, ή και ακριβώς αντίθετα, από την έλλειψη του διαζυγίου -γιατί μερικές φορές είναι καλύτερο οι άνθρωποι να χωρίζουν.Δε γνωρίζω επίσης εαν διατηρείς σχέσεις και με τους δύο γονείς, ή εαν εχεις υποστεί κάποιου είδους βία, έμμεσα ή άμεσα, ψυχολογικά ή σωματικά...αλλά προσπαθώ να σου δείξω ότι υπαρχουν πολύ χειρότερα στον κόσμο, πολύ χειρότερα όμως...και δεν τα εύχομαι σε κανένα. Και αν υπαρχουν άνθρωποι που ξετύλιξαν το κουβάρι τους έχοντας τέτοια προβληματα (μερικοί μάλιστα και χωρίς βοήθεια ειδικού), τότε είμαι σίγουρη οτι μπορείς κι εσύ. Είναι θέμα οπτικής και θέλησης το να κανεις το πρωτο βήμα. Λογικό το βρίσκω να φοβάσαι και υποσυνείδητα να καθυστερεις για τον εναν ή τον άλλο λόγο. Ολοι κάνουμε έτσι.Από κει και πέρα, θα σου έλεγα να ξεκινήσεις συμμετέχοντας σε κάποια δραστηριότητα όπου θα μπορούσες να γνωρίσεις κόσμο. Θα σε έβγαζε έξω από το καβούκι σου. Δεν ξεχνώ ότι έχεις να πας στο στρατό -κι ελπίζω να μας γράφεις εφόσον πας-, αλλά θα σου πρότεινα να μην το αποφύγεις γιατί θα πρόκειται για την 1η φορά, απ'όσο κατάλαβα, που θα εχεις βρεθεί μακρια από το σπίτι. Θα δεις τα πράγματα αλλιως, αρκεί να εχεις διάθεση. Θα γνωρισεις και άλλους, όπως σου είπα και στην αλλη εξομολόγηση.Κάθε ευκαιρία για γυμναστική ή χειρωνακτική εργασία βοηθάει να αποσπάται η προσοχή από το βάθος των προβληματων και έπειτα τον κόπο σου ακολουθεί μια ικανοποίηση και πιο καθαρη οπτική των πραγμάτων.Στον εαυτό σου οφείλεις να μπεις σε μια ρουτίνα, ο,τι κ αν κανεις τελικά. Ο ψυχολόγος θα προσπαθησει να σε σπρώξει στο ίδιο. Καλη τύχη.