Κάτι πονάει μέσα μου, όταν διαβάζω για τέτοια. Απλά πράγματα, όμορφες στιγμές, οι μικρές χαρές της ζωής... Κάτι που άλλοι το έχουν ως κάτι το κοινότυπο, το ανάξιο λόγου, ως δεδομένο, χωρίς να του δίνουν αξία καμμιά και μάλιστα το κλωτσάνε κιόλας... Κάτι που ακούγεται τόσο απλό, τόσο καθημερινό, τόσο ανθρώπινο, μα άλλοι άνθρωποι περνάν ζωές ολόκληρες και ποτέ δε βρίσκουν...Ήθελα κι εγώ, απλές και όμορφες στιγμές να ζω. Όμως δεν ήμουν τυχερός. Μακάρι όση τύχη δεν είχα εγώ, τουλάχιστον εσένα, να βοηθήσει.
