Δεν θα σου πω πως μπορώ να καταλάβω πώς περνάς γιατί θα ήταν ψέμα. Μπορώ να σου πω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να είναι στη θέση σου. Τι εννοώ; Να μπορούν να αντέξουν τους γονείς τους για παραπάνω από μισή ώρα και να πάνε και για καφέ μαζί τους.Μην σκέφτεσαι τι δεν έχεις. Επικεντρώσου στο τι έχεις αυτή τη στιγμή. Έχεις 2 ανθρώπους που σε αγαπάνε και είναι στο πλευρό σου. Έχεις και πολύ ελεύθερο χρόνο. Είσαι ακόμα 30, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου! Θα βρεις μια δουλειά, θα γνωρίσεις κόσμο μέσω αυτής, θα ανοίξει ο κύκλος σου. Δοκίμασε και καμιά φορά να βγεις για καφέ μόνη σου. Δεν είναι δύσκολο, το κάνω συνέχεια. Όλο και κάποιος-α θα σε πλησιάσει.Εντάξει, δεν θα γίνετε φίλοι, αλλά θα ανταλλάξεις απόψεις με κάποιον πέρα από τους γονείς σου βρε αδερφέ!Βρες φόρουμ στο ίντερνετ που να ασχολούνται με κάτι που σου αρέσει, γίνε μέλος και δικτυώσου. Να αρχίσεις έστω να μιλάς με άτομα εκτός του χωριού που βρίσκεσαι.Όποτε είναι δυνατόν, πήγαινε στην μεγαλύτερη πόλη που έχεις κοντά σου και κάνε εκεί βόλτες.Αν υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη κάπου κοντά σου, γίνε μέλος και άρχισε να διαβάζεις βιβλία βάζοντας στόχους. Π.χ 1 βιβλίο το μήνα. Όταν θα ολοκληρώνεις το στόχο θα δεις ότι θα αισθάνεσαι και καλύτερα.Μην απελπίζεσαι μικρή κοπέλα! (Και λίγο backstory από εμένα: στα 24 μου δεν είχα δουλειά, όλες οι φίλες μου δούλευαν και δεν είχαν όρεξη να βγουν, οπότε αναγκαστικά κι εγώ έβγαινα 1 φορά τη βδομάδα από το σπίτι για έναν καφέ με όποια μπορούσε. 8 μήνες αυτό γινόταν. Ήμουν απελπισμένη και άρχισα να σκέφτομαι πώς μπορώ να γεμίσω το χρόνο μου. Αποφάσισα να ξεσκονίσω τα γαλλικά μου. Έτσι κάθε μέρα είχα βάλει στόχο να κάνω εξάσκηση. Βοηθούσε και το site που είχα γραφτεί γιατί δεν με άφηνε σε ησυχία αν έλειπα 1 μέρα :p)Έγραψα κατεβατό αλλά ελπίζω να σε έκανα να σκεφτείς λίγο διαφορετικά...