Θα πω σκληρές αλήθειες αλλά επιθυμώ να βοηθήσω. Ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται έτσι έχει απογοητευτεί από την πορεία της δικής του ζωής κι εξέλιξης. Προβάλλει πάνω στον κοντινότερό του άνθρωπο (εσένα) την διάψευση των ονείρων του και των οραμάτων του πώς θα ήθελε να νιώθει και να έχει "εξελιχθεί" (σε πολλαπλά επίπεδα) με τα χρόνια.Χωρίς να έχω διαβάσει τις έμμεσες του κατηγορίες εδώ προβλέπω (μάλλον γνωρίζω εμπειρικά) ότι τα παράπονα είναι ότι είσαι βαρίδι και ότι του βγάζεις τον κακό του εαυτό. Σχετικά με τις συγκεκριμένες σου απορίες. α.Το καταλαβαίνει. Αυτό που δεν μπορεί με τίποτα να χωνέψει είναι ότι απορρίπτει τον δικό του εαυτό. Και για να το εξισορροπήσει γίνεται κακός (έστω με τον παθητικά επιθετικό τρόπο του να σε κατηγορεί κάπου όπου δεν θα υπάρχουν συνέπειες).β.Βρίσκεται σε σύγχυση. Δεν είναι πεπεισμένος ότι η φθορά της σχέσης θα πρέπει να τον απασχολεί καν (μιας και αμφισβητεί ότι υπάρχει λόγος να συνεχίζεται έστω ενδόμυχα). Από την άλλη ο θυμός για την ματαίωση των (μάλλον υψηλών και ουτοπικών) προσδοκιών του όπως προείπα τον κάνει κακό απέναντι στο άτομό σου. Ένα μέρος του εαυτού του θέλει να σε πονέσει. Ένα άλλο πάλι όχι κι αυτό του δημιουργεί έντονη πίεση και εσωτερική σύγκρουση. γ.Ο σκοπός ο ίδιος του να σε έχει στο έτσι γιουβέτσι (στην κινούμενη άμμο) είναι ακριβώς τιμωρητικός. Επειδή θυμώνει ακόμα παραπάνω που έχει διχασμό εσωτερικό να το λήξει ή να το συνεχίσει παλέυοντάς το σου το πασάρει. Ενδεχομένως σε πιθανή αντιπαράθεση όπου θα του αναφέρεις ίσως ακριβώς αυτό θα σου απαντήσει "είμαι απλά ειλικρινής" (που είναι ασαφής δηλαδή). Είναι κάπως συναισθηματικά χειριστικό όλο αυτό χωρίς να είναι εκ προθέσεως 100%. Είναι μπερδεμένος και frustrated και την πληρώνεις εσύ. Η απολογητική ή και η συγκαταβατική στάση τείνει να ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΕΙ την κατάσταση. Η ευθεία αντιπαράθεση πάλι τείνει να φέρνει τον άλλο προ των ευθυνών του με πιθανά αποτελέσματα α.τον χωρισμόβ.την συνέχιση μιας ακόμα πιο καταπιεσμένης frustration Ο διάλογος γενικά είναι υπερεκτιμημένος σε αυτά τα ζητήματα. πχ. -Με πληγώνει ξέρεις αυτή σου η συμπεριφορά.-Συγχαρητήρια. Δεν με απασχολεί. Ας σε πληγώνει.-Ε τότε αν το θες έτσι ας χωρίσουμε. -Χώρισε μόνη σου λοιπόν. Θα χωρίσουμε όταν το θέλω εγώ με δικούς μου όρους. -Αυτό που λες είναι χειριστικό.-Αυτό είναι κι έτσι θα είναι. Take it or leave it. Kαταλαβαίνεις.....Επειδή αιώνες λογοτεχνίας και κινηματογράφου και ψυχολογίας και κοινωνικού μοιράσματος δεν έχουν αποφανθεί "πώς μπορείς να κάνεις κάποιον που δεν σε θέλει πια να σε ξαναθελήσει" (κι αντίστοιχα "πώς να κάνεις κάποιον που σε θέλει αλλά δεν τον θες να απομακρυνθεί από μόνος του") όπως έλεγαν στον "Πόλεμο των Ρόουζ" η δική μου συμβουλή είναι συμπτωματική. Βρείτε έναν άλλο σάκο του μποξ. Κάποιο άτομο στον κοινωνικό σας περίγυρο (κάποιο αφεντικό πχ) ή κάποια άλλη δύναμη (πολιτικούς/θεό/ζώδια/ότι στο καλό φτιάχνει τον καθένα εσύ τον ξες τον άνθρωπό σου) στο οποίο θα μπορεί χωρίς συνέπειες να εκτονώνει το θυμό του. Και τότε ίσως με τεράστια υπομονή και κάποια αδιαφορία από την πλευρά σου μπορεί να συνεχίσει η σχέση όταν πλέον καλύτερα πράγματα θα συμβούν στην δική του ζωή (καλύτερη δουλειά/καλύτερη οικονομική κατάσταση/αποδέσμευση από προβλήματα οικογενειακά ή υγείας κλπ.)Μην πεταχτείτε τώρα τα 20χρονα να πείτε ότι δεν είναι σωστός τρόπος αντιμετώπισης αυτός. Το ξέρουμε δεν περιμέναμε εσάς να μας κουνησετε το δάχτυλο. Σας λέω απλά ότι δεν υπάρχει άλλος....δυστυχώς...