Τους ανθρώπους που μας φέρνουν στην ζωή έχουμε ανάγκη να τους αγαπάμε και θέλουμε να νιώθουμε πως μας αγαπούν κι αυτοί.Πολύ. Συχνά γινόμαστε γι αυτούς ένας σκοπός,ένα μέσο, μια λύση, μια δικαίωση και κάποιος που πάνω του ακουμπούν τις ανασφάλεις,τις ήττες κ τις φιλοδοξίες τους.Τότε τους μισούμε:"Πώς είναι δυνατό νάχω τέτοια μάνα". Και γλυτώνουμε απ αυτό,σιγά-σιγά, μόνο αν αποφασίσουμε κ πιστέψουμε ότι είμαστε δυο χωριστές υπάρξεις,που δεν καθρεφτίζει η μια την άλλη. Μην ταυτίζεσαι-εκείνη δεν είσαι εσύ.Είσαι κάτι από κείνη, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι σου, είσαι αυτό που θες και μπορείς να γίνεις.