Ρισκάρουμε όσο αφήνουμε τη στιγμή να περνά και σιωπούμε, από φόβο μήπως εκτεθούμε καταλήγουμε μουγκά όντα. Μα η επικοινωνία είναι από μόνη της μια μορφή έκθεσης. Αισθάνθηκα ωραία διαβάζοντας την εξομολόγησή σου, η ειλικρίνεια και η τρυφερότητα στις λέξεις σου δε συναντάται στην πλειοψηφία των γραφόντων εδώ μέσα.Δε χρειάζεται να ταυτιζόμαστε όλοι με μία άποψη, αρκεί να μπορούμε να κάνουμε διάλογο κι όχι να κραυγάζουμε. Χρειάζεται καρδιά και όμορφες στιγμές να τη γεμίζουν για να αντισταθεί κάποιος στην ασχήμια του 21ου αι. Και τότε όντως επιστρέφει για λίγο στην αφέλεια και την ξεγνοιασιά των μικράτων tου. :)