Αγαπητέ Λούζερ (αν και θα προτιμούσα να σε λέω ρομαντικό μιας και πιστεύω ότι αδικείς πολύ τον εαυτό σου με αυτόν τον χαρακτηρισμό), θέλω να σου εξομολογηθώ πως με διακίνησε ιδιαίτερα αυτό που έγραψες και απόρησα μιας και ήταν σαν να διαβάζω δικές μου σκέψεις. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ που υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν έτσι. Τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη.. Κι εγώ με την αγάπη μάλωσα κι έχω θεωρήσει πολλές φορές τον εαυτό μου άτυχο στην αγάπη αφού ξέμενα πάντα με επιλογές που μου έδιναν ελάχιστα ενώ είχα πάρα πολλά να δώσω. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο σταμάτησα να με θεωρώ και ιδιαίτερα άτυχη μετέπειτα όταν είδα ότι δεν έχασα ποτέ κάτι που με γέμιζε τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που τα δίνουν όλα στον έρωτα, αλλά αν έχεις την τύχη και την ατυχία ταυτόχρονα να βρίσκεσαι σε αυτήν την κατηγορία (αυτό συμπεραίνω από όσα γράφεις), πρέπει να συνηθίσεις σε αυτή τη μοναξιά. Όλοι οι πραγματικοί ποιητές ξέρουν πως σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι. Αυτός ο πόνος και αυτή η ματαιότητα της ύπαρξης είναι αυτή που μας κάνει να ψάχνουμε τόσο απεγνωσμένα ο ένας τον άλλον για να κρατηθούμε. Στις μεγαλύτερες υπαρξιακές μου αναζητήσεις ήμουν πάντα μόνη, τις δυσκολότερες στιγμές στη ζωή μου τις πέρασα πάλι μόνη. Γιατί δεν θέλω έναν άνθρωπο μόνο για τα κακά. Σε νιώθω απόλυτα γιατί είναι πραγματικά πολύ άδικο να θες να δώσεις και να μην μπορείς. Να βλέπεις γύρω σου τόσες άδειες σχέσεις να συντηρούνται και εσύ να είσαι μόνος.. Εμείς οι ονειροπόλοι χανόμαστε και λίγο στον κόσμο μας και αργούμε λίγο. Καμιά φορά, χάνουμε και στιγμές. Υπάρχουν κοπέλες που ειλικρινά ψάχνουν αυτό που έχεις να προσφέρεις και θα πέθαιναν για ένα ηλιοβασίλεμα με Καρυωτάκη, Pessoa, Bukowski ή οτιδήποτε άλλο υπάρχει σε καταθλιπτική ποίηση. Θα έδιναν τα πάντα απλά για έναν τύπο που διαβάζει γενικά. Είσαι έτσι κι αλλιώς ξεχωριστός οπότε καλά θα κάνεις να αρχίσεις να σε αντιμετωπίζεις έτσι και να ανεβάσεις κι άλλο τα standards σου. θέλω πραγματικά να ξέρεις πως αυτό που ψάχνεις βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Απλά μείναμε λίγοι, κι είναι πολύ δύσκολο να συναντηθούμε. Υπομονή χρειάζεται. Do not EVER lose hope!Κι όπως είπε και η αγαπημένη Anais Nin: "I prefer by far the warmth and softness to mere brilliancy and coldness. Some people remind me of sharp dazzling diamonds. Valuable but lifeless and loveless. Others, of the simplest field flowers, with hearts full of dew and with all the tints of celestial beauty reflected in their modest petals". Δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι το ενδιαφέρον σου. Μήπως απλά δεν ψάχνεις σωστά; (Τα λέω για να τα ακούω κι εγώ-καθότι είμαι για μια ακόμη φορά ακριβώς στην ίδια θέση με σένα)