Αν σου συμβαίνει αυτό πραγματικά φαντάζομαι ότι είναι πολύ άσχημο και πονάει πολύ και έχεις μεγάλο παράπονο. Θα σου πω όμως και κάτι που επίσης είναι πάρα πολύ οδυνηρό σε όσους το περνούν. Ξέρεις πώς είναι να έχεις βρει τον άνθρωπό σου, να είστε χρόνια μαζί, να είστε αληθινοί ( αγάπη, εμπιστοσύνη κτλ.), να είστε αρραβωνιασμένοι και οι υπόλοιποι γύρω σου να έχουν παντρευτεί ( φίλοι, συγγενείς ) και σεις να μην μπορείτε να προχωρήσετε, λόγω της καταραμένης ανεργίας και μιας τρομερής απόστασης? Να βλέπεστε σπάνια και να νοσταλγείτε τη φωνή του άλλου από το τηλέφωνο κλαίγοντας? Πίστεψέ με ξέρω δυο περιπτώσεις και είναι ΤΡΑΓΙΚΟ...