Δεν βλέπω κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Απλώς βρίσκεσαι εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση που είναι δύσκολη, αγχωτική και σε προβληματίζει. Η αλήθεια είναι 'οτι άλλα μας απασχολούν στα 20 και άλλα στα 30. Στα 20 δίνουμε στόχο στις σπουδές και οι μεγαλύτεροι στο πότε θα αποκατασταθούμε, ειδικότερα σε εμάς τις γυναίκες γίνεται όλο και πιο αγχωτικό. Βλέπουμε φίλες μας και γνωστες παντρεμένες και άλλες με παιδί και νιώθουμε ότι μείναμε πίσω. Και καλά ο άντρας μπορεί να παντρευτεί και στα 50 του σκέφτομαι, η γυναίκα όμως μπορεί? Φυσικά και όχι γιατί δυστυχώς θεωρείται μεγάλη και στα 30 και κάτι. Δεν το επιτρέπουν όμως οι καιροί που διανύουμε δυστυχώς που είναι η ανεργία. Νιώθω και γω παρόμοια θέματα με σένα και δεν είσαι η μόνη θα ήθελα να σου πω. Αν και λίγο μικρότερη από σένα συμπάσχουμε. Και πίστεψέ με είναι πιο δύσκολα έχοντας δεσμό και ανεργία, έχοντας δεσμό και απόσταση και άλλα προβλήματα που ώρες ώρες με πνίγουν και μένα και θέλω να χαθώ σε έναν άλλον κόσμο χωρίς στεναχώριες...νιώθω πάτο και γω αλλά μια φωνή μου λέει να παλέψω και να μην παραδοθώ.
