Μου θύμισες τον πρώην μου και τον αδερφό του.. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρόβλημά του αλλά όποτε βγαίναμε πάντα συμπεριφερόταν κάπως περίεργα-άσχημα κατά τη γνώμη μου και πολλές φορές και στην συζήτηση μεταξύ πολλών ατόμων, όποτε έλεγα κάτι εγώ, αμέσως με μείωνε. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα απαντούσα αναλόγως αλλά σεβόμουν ότι μπορεί να γινόμασταν και μια "οικογένεια" κάποια στιγμή και έκανα υπομονή.. Με πείραζε κι εμένα που ο πρώην δεν έκανε ουδεμία κίνηση να με υποστηρίξει/υπερασπιστεί έστω και λίγο.. ε και κάποια στιγμή σκοτωθήκαμε και του έβρισα και τον αδερφό και όλο το σόι.. χαχαχα Και πιο μπροστά που μου έλεγε (ο πρώην) να πάω σπίτι τους να μείνω για καμιά βδομάδα κλπ. όπως εσύ, δεν πήγαινα, δεν πήγα ποτέ γιατί δεν μπορούσα να αντέξω τον αδερφό του για κανένα λόγο. Και ήταν 30+, όχι κανένα παιδί στην εφηβεία που θα δικαιολογείτο από εμένα τουλάχιστον ας πούμε. Δεν ξέρω τι να σου πω και από που να το πιάσω, αλλά και μόνο που είναι έτσι η κατάσταση που περιγράφεις και δεν έχει κανένας από τους δυο σας τον χώρο του βράστα! Πλέον δεν το ξανακάνω για κανένα λόγο, για να κάνω σχέση θέλω πρώτα ή να έχω καταφέρει να νοικιάσω εγώ μόνη μου ή να έχει ο άλλος το χώρο του/διαμέρισμά του..Πες κάτι στον σύντροφό σου πάντως αφού και η δικιά του συμπεριφορά σε δυσαρεστεί.