Πάρα πολύ όμορφο το κείμενο σου και το μήνυμα του. Σήμερα διάβασα στο ίντερνετ ένα κειμενάκι που μου άρεσε πολύ και μέσα στα άλλα έλεγε πως αυτός που το έγραψε αγαπάει και θαυμάζει όλους τους ανθρώπους που είναι καλά με τον εαυτό τους, που π.χ αν έχουν ακμή βγάζουν σέλφι χωρίς να κομπλεξάρονται, που οποιαδήποτε ατέλεια την κάνουν χαρακτηριστικό τους. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι έτσι και φυσικά πέρασαν πολλά, ειδικότερα με τον εαυτό τους, για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Έχεις δύο επιλογές, ή να κάνεις τις ατέλειες σου και τις αδυναμίες σου πρώτο πλάνο στη ζωή σου, ή να τις αποδεχτείς και να ψάξεις όσα είσαι καλύτερος και να ενδυναμώσεις αυτά. Νομίζω το δεύτερο απαιτεί λιγότερη προσπάθεια, γιατί απλά ξυπνάς μια μέρα και λες "ας πάει στο καλό, την υγεία μου την έχω, για κάποιο λόγο γεννήθηκα έτσι, σιγά το πράγμα". Όλοι μας έχουμε ατέλεις, άλλωτε πιο εμφανής, άλλωτε λιγότερο. Εφόσον δεν επηρεάαζει την υγεία σου είναι πολυ σημαντικό... όλα μια σκέψη είναι, αν τρενάρεις το μυαλό, όλα φτιάχνονται. Τις καλύτερες ευχές μου και κοίτα να τραβάς φωτογραφίες, θα τα βλέπεις μετά από χρόνια και θα τα θυμάσαι και θα (χαμο)γελάς. Προσωπικά γελάω περισσότερο με τις φωτογραφίες που είμαι άσχημη/κουνημένη/αστεία γιατί ξέρω ότι ήταν αυθόρμητο και αληθινό. ;)