εγω ως δεδομενο δεν επαιρναν κανεναν και τιποτα ετσι και αλλιως...εχουμε χωρισει 2 μηνες τωρα καιτο εμαθα τυχαια απο τριτους,αθελα μου και χωρις να ξερουν οτι ακουω τι λενε..ειμαι χαλια αυτες τις μερες και εχω ενα ανεξηγητο αισθημα ντροπης και δε μπορω ουτε στον καθρεπτη να με κοιταζει.εκανα λαθη και το ξερω.τα παλευα ομως.παντα τον σεβομουν και ποτε δε θεωρησα σα''τιμωρια'' το κερατο και ουτε θεωρω οτι αξιζε ουτε σε μενα ουτε σε κανεναν..εκανα και μια εξολομογηση εδω για να μου πουν τροπους μπας και νιωσω καλυτερα.αυτο που νιωθω να κανω τωρα ειναι απλα να καθομαι να κοιταω το ταβανι.υπνο δεν εχω.ορεξη για ζωη δεν εχω.μονο πιεση ανεβοκατεβαζω ολη μερα.οποτε απλα σκοπευω να το βιωσω ολο αυτο το σταδιο και μετα να παρω τη βαθια ανασα να το αποδεχτω οτι οντως το εφαγα το κερατο μου και να δω τι θα κανω με τη ζωη μου.δεν τον εχω ξεπερασει παρολου που τον μισω μετα απο αυτο που εμαθα.τον αγαπαω και μου λειπει η αγκαλια του.με το χρονο θα περασει φανταζομαι...οποτε χωρισε τον,παρε την αξιοπρεπεια σου,βιωσε το μελλοδραμα σου για λιγο και μετα δες τι θα κανεις ΕΣΥ για ΕΣΕΝΑ.εκεινος κοιτουσε τι εκανε για τον εαυτο του μονο.μην πεσεις στην παγιδα του δε θα ξαναγινει.θα ξαναγινει...επισης δε σε σεβεται πλεον..παρε βαθια ανασα και φυγε..απο εμενα θα εχεις οση συμπαρασταση θελεις παντως !:)