Αυτές οι ταινίες έχουν κάψει κόσμο τελικά! Και εγώ τότε στενοχωριόμουν απίστευτα που δεν είχα τόσο στενές φίλες να μένουμε η μία στο σπίτι της άλλης ή να διαβάζουμε μαζί, που δεν είχα αγόρι - αυτό μεγάλη πίκρα, ήμουν "ερωτευμένη" με έναν συμμαθητή μου για 3 χρόνια σχεδόν, εκείνος ούτε να γυρίσει να με κοιτάξει, η υπόλοιπη τάξη να το ξέρει και να με δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί, μεγάλη πίκρα. Γενικά δεν τα πήγαινα καλά και με τους συμμαθητές μου, δεν ταιριάζαμε κιόλας. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη, συν κάποια θέματα στο σπίτι, κάθε μέρα σχεδόν έκλαιγα και στενοχωριόμουν και αναρωτιόμουν πώς γίνεται αυτά να είναι τα καλύτερά μου χρόνια και πόσο χάλια θα είναι τα επόμενα. Ε δόξα τω Θεώ, γ' λυκείου άλλαξαν όλα, άλλαξε κάτι μέσα μου, ένιωθα καλύτερα με τον εαυτό μου χωρίς να έχει αλλάξει κάτι, εξακολουθούσα να διαβάζω πολύ, χαιρόμουν για τις Πανελλήνιες, δε με ένοιαζε τόσο που δεν είχα φίλους απ΄το σχολείο και πέρασα στη σχολή όπου άρχισα να εκφράζομαι όντως ελεύθερα χωρίς να φοβάμαι ότι θα με κοροϊδέψουν. Έτσι και εσύ, να μη φοβάσαι και να μη στενοχωριέσαι, να ξέρεις ότι καλές αυτές οι ταινίες (έχω δει άπειρες τέτοιες, μου αρέσουν πολύ) αλλά δεν είναι ρεαλιστικές οι καταστάσεις που παρουσιάζουν. Αν οι γονείς σου δεν έχουν πρόβλημα να βγαίνεις, να το κάνεις, να ξεσκάς πού και πού και να μην αισθάνεσαι ότι χάνεις πράγματα απ΄τη ζωή σου. Και να ξέρεις ότι μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα αλλά υπάρχουν και καλυτερα που προκύπτουν κυρίως απ΄τις δικές μας προσπαθειες και το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας. Ε στην εφηβεία δε βλέπουμε τον εαυτό μας πολυ καθαρά :P