Η διάσταση πραγματικότητας ταινιών είναι τόσο μεγάλη όσο και ο ρόλος του φανταστικού στην τέχνη. Δεν αμφιβάλλω πως μπορεί κάποιοι έφηβοι να ζουν μια (εξωτερικά ιδωμένη) "κινηματογραφική" ζωή αλλά οι περισσότεροι βιώνουν μια πραγματικότητα την συμβατικότητα της οποίας μπορεί τα διψασμένα για περιπέτεια νεανικά μάτια να την υπερμεγεθύνουν σε σημείο που να στέκει μπροστά τους βουνό που εμποδίζει τη θέα στην ευτυχία. Γιατί η ευτυχία πολλές φορές υπάρχει και εκεί που δεν αναγνωρίζεται και δεν αναγνωρίζεται διότι συνήθως δεν αποκαλύπτεται σε μια "άπειρη" και "απαίδευτη" ("αβασάνιστη") ψυχή αλλά πρέπει να έρθει το πλήρωμα του χρόνου κουβαλώντας την κατάλληλη σοφία, για να μπορέσεις να ζήσεις ευτυχισμένος πάνω από ένα λουλούδι. Αυτά δε σημαίνουν πως ένας άνθρωπος και δη ένας νέος άνθρωπος δε χρειάζεται τη διασκέδαση, την ψυχαγωγία και τους φίλους...και τα χρειάζεται και πρέπει να τα αναζητά, για να μπορέσει να ανακαλύψει πως ίσως αυτά που χρειάζεται τα έχει ήδη. Πάντως αυτό που θα θυμάσαι από τα εφηβικά σου χρόνια θα είναι οι στιγμές ανεμελιάς, γι΄αυτό προσπάθησε να βρίσκεις χρόνο για να χωρέσεις λίγη ξεγνοιασιά στη ζωή σου. Με την ενηλικίωση, θα αναγκαστείς να "ωριμάσεις" και να αναλάβεις μεγαλύτερες ευθύνες έτσι κι αλλιώς, αλλά ό,τι "ωριμάζει" πριν την ώρα του, σαπίζει...Εν ολίγοις, τα απωθημένα κάνουν ζημιά...:)