Αχ, κούκλα μου, δυστυχώς σε νιώθω 100%. Είμαι 22 χρονών κοπέλα, υποτίθεται πάνω στα ντουζένια μου και αντί να γλεντάω τη ζωή μου κάθομαι όλη μέρα και βλέπω στο facebook φωτογραφίες από άλλους να περνάνε καλά. Κοινωνική είμαι απλά εν καιρώ κουραστηκα από τους άλλους γύρω μου και τους έσπρωξα μακριά μου. Έχω μείνει πλέον με μόνη συντροφιά το αγορι μου αλλα δεν αρκει δυστυχώς...εκείνος δουλευει, έχει φίλους και εγω δεν μπορω να του φορτώνομαι συνεχεια. Νιωθω παρείσακτη. Πλησιάζει και το καλοκαιρι και ολοι θα κανουν διακοπες και μπανια και εμεις θα καθομαστε ακομα μεσα κοιτοντας την οθονη του κινητου και θα αναρωτιομαστε τι φταιξαμε σε αυτην την ζωη και δεν μπορουμε να κανουμε ουσιαστικους δεσμους. Ακούγομαι πολύ απαισιοδοξη αλλα ετσι νιωθω...Σου ευχομαι ομως οτι καλυτερο γιατι κανεις δεν αξιζει να ειναι μονος.Με αγαπη, η φιλη σου Βάσω :-)