σηκώνει πολύ κουβεντα να βλέπεις όνειρα να καταρρέουν μπρος στην απερισκεψια μιας στιγμής και οτι τελικα θ΄΄ελει κάτι πιο στερεο πέρα απο "το μεγάλοόνειρο" το οποιο δεν το ζουμε αλλά ο μικροαστισμος μας επιδιώκει να μας πεισει οτι πρεπει να το ζήσουμε. το αντιτιμο μπορει να ειναι πικρο και η ιδια ηλογικη δειχνει πια ανισχυρη να υπερασπιστει τις επιλογές. ωστοσο επιτρέπουμε ακομα μικρές απερισκεψιες οταν ειναι φανερο ότι φυσαει κοντρα και το συμπανσυνομωτει για να φτυσεις οτι υπάρχει προς τα πίσω, ακομα και να κολώνεις