Παιδιά το'χουμε... Είναι πολλοί οι πρόθυμοι ακροατές/αναγνώστες.Όλα ξεκινάνε από εμάς του ίδιους. Μάθαμε να ζούμε μεμονωμένα, αντικοινωνικά, περιθωριακά και πλέον ό,τι κανιβαλίζει μες στα κεφαλάκια μας δυσκολευόμαστε να το εξωτερικεύσουμε... Κρίμα ρε, κρίμα.Και εγώ μαζί μαγκώνω και δειλιάζω, όμως μπορώ με σιγουριά να πω πως αισθάνομαι μια μικρή ολοκλήρωση κάθε φορά που κάποιος μου ανοίγεται και συζητάμε.Προσωπικά, συχνά θεωρώ πως είναι πιο άνετα μεταξύ αγνώστων. Συναίσθηση να υπάρχει..