Ταυτίζομαι! Είναι απίστευτο που συνεχώς τα στάνταρ μας για τους άλλους ανεβαίνουν, χωρίς να κοιτάμε τη δική μας την καμπούρα, ζητάμε, ζητάμε, ζητάμε...αλλά όταν έρθει η ώρα να δώσουμε (γιατί σε μια ισορροπημένη σχέση και θα πάρεις και θα δώσεις) κάπως σκαλώνει το πράγμα. Η σχέση (φιλική ή ερωτική) είναι μια "επένδυση", ο καθένας όμως για δικούς του λόγους(να την έχει ξαναπατήσει και να μην εμπιστεύεται κανέναν, να είναι χαρακτήρας που εκμεταλλεύεται, να είναι κλειστός κ.α.) φοβάται ή απλά δε θέλει να επενδύσει. Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχει πλέον και η έννοια της συλλογικότητας (σε πρακτικό επίπεδο), δηλαδή πιστεύουμε πως δεν έχουμε και ιδιαίτερη ανάγκη από τους άλλους ανθρώπους, οπότε δεν αξίζει να προσπαθούμε για να τους κρατήσουμε, άσε που σκεφτόμαστε ότι κάποιος άλλος μπορεί να βρεθεί, καθώς ως γνωστόν "ουδείς αναντικατάστατος"! Οπότε καταλήγουμε στο γεγονός ότι δεν εμβαθύνουμε στις σχέσεις όσο θα έπρεπε, δεν αφιερώνουμε το χρόνο και το ενδιαφέρον που "απαιτεί" μια σχέση για να εξελιχθεί και καταλήγουμε σε φλατ καταστάσεις. Δι εντ.