Δεν έκανα τη ανάρτηση για να υπαγορεύσω άλλους αισθητικούς νόμους στη θέση των ήδη υπαρχόντων, αλλά (για να εξομολογηθώ και, επιπλέον,) για να υπενθυμίσω ότι είναι λιγάκι άκυρο, ψυχοσυμπιεστικό, στρεσογόνο και αυτοεκτιμησιοδιαλυτικό (πώς είπες;) το να παραμονεύουν νόρμες, κανόνες και τιμωρίες σε όλες τις γωνίες της έκφρασης και της σκέψης μας:πώς θα ντυθείς, πού θα πας, πώς θα μιλήσεις, με ποιον θα συναλλαγείς, με τι θα καυλώσεις.Όλα πρωτοκολλημένα και όλα με πρόγραμμα.Ε, λοιπόν, όχι.Είναι εκ των πραγμάτων αναρχικός ο έρως και, ως εκ τούτου, δεν κανονικοποιείται.Δεν είναι ανάγκη να είσαι ούτε διαταραγμένος ούτε στερημένος, για να γουστάρεις κάτι διαφορετικό απ' το (κατασκευασμένα) πλειοψηφικό, που ναρκισσεύεται ως το μόνο λογικό και νόμιμο.Υπενθυμίζω, με την ευκαιρία, ότι η φυσική μας εκδοχή είναι η ελεύθερη τριχοφυία.Από 'κει και μετά, καθένας κάνει τις επιλογές του.Προσωπικά, όταν δω αυτό το χαρακτηριστικό σε κοπέλα (επαναλαμβάνω ότι ΔΕΝ αναφέρομαι στα ύποπτα και απόκρυφα σημεία), κολλάω αμέσως, διεγείρομαι αυτομάτως και γενικώς κάτι παθαίνω.Και το πιο σχιζοφρνικό είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να της πεις ότι το γουστάρεις, γιατί δε θα σε πιστέψει (θα νομίσει ότι της το λες, για να μην νιώσει άσχημα, με αποτέλεσμα να νιώσει τελικά) ή θα σε θεωρήσει τελείως τρελό (αμήν!).Σε ζητήματα προσωπική έκφρασης και αυτοπραγμάτωσης, μη μασάτε τίποτα: πάνω απ' όλα, η επιθυμία μας.Φτου ξελευτερία!