Καταρχήν επειδή υποθέτω ότι απαντάς σε εμένα, θα έλεγα ότι γενικεύεις πολύ και αυτό δεν θα σε βοηθήσει νομίζω. Δεν υπάρχει αντικειμενικά women και men logic, έτσι όπως το θέτεις, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει άλλα βιώματα και εμπειρίες και κατά συνέπεια λειτουργεί/συμπεριφέρεται διαφορετικά στις σχέσεις του, στη ζωή του και φυσικά αντιλαμβάνεται και με έναν δικό του μοναδικό τρόπο τον κόσμο. Πάει αυτό.Όταν λες ότι την πέφτεις σε πολλές κλπ. και ό,τι κάτσει-(που θα σε καλύπτει περισσότερο από τις άλλες που δεν πέρασαν από την οντισιόν στην επόμενη φάση), κερδίζεις κάτι; Με την "τακτική" αυτή μέχρι στιγμής είδες άσπρη μέρα (χαχα); Μάλλον όχι, άρα μήπως ήρθε η ώρα να το δεις και λίγο διαφορετικά και πιο ώριμα και ταυτόχρονα λίγο πιο ανέμελα+αυθόρμητα, και να αλλάξεις συμπεριφορά; Προτείνω να μην αγχώνεσαι τόσο και να μην μετατρέπεις τη δημιουργία σχέσης, σε επιτακτική ανάγκη που χρειάζεται κόπο και χρόνο σαν να είναι δουλειά. Υπάρχει και συναίσθημα. Δώσε χώρο και σε αυτό να εκφραστεί και να αναπτυχθεί. Προσέγγισε αυτήν που θα την δεις ή θα της μιλήσεις και θα νιώσεις κάτι διαφορετικό (που δεν θα την αξιολογήσεις απλά μόνο με βάση την εμφάνιση/τα προσόντα/τη δουλειά/την οικονομική κατάσταση κλπ κλπ κλπ και το κατά πόσο νομίζεις ότι αντικειμενικά σου ταιριάζει). Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι εύκολο να νιώσεις αν έχεις περάσει απανωτές απογοητεύσεις και ματαιώσεις, αλλά ελπίζω να μην είναι αδύνατο.. Πάντως αν βλέπεις τον έρωτα και τις σχέσεις σαν δουλειά ή απλά μαθηματικά, με λογική και μόνο, τότε δεν θα βγάλεις άκρη ποτέ. Και τέλος, η δική μου άποψη είναι ότι ο λόγος που κάνουμε σχέσεις "δεν θα έπρεπε" να είναι επειδή νιώθουμε μόνοι και ανασφαλείς- δυστυχώς πολλοί πέφτουν σε αυτήν την παγίδα και παντρεύονται και είναι τρομερά δυστυχισμένοι και ανικανοποίητοι από τη σχέση τους, τη σεξουαλική τους ζωή και την τροπή που πήρε η ζωή τους γενικά... Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σχέση μπορούμε και θα ήταν καλύτερο να κάνουμε όταν νιώθουμε γεμάτοι και ικανοποιημένοι πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν τα έχουμε βρει και με την μοναξιά μας και δεν μας πληγώνει σε βαθμό που να μην μπορούμε να την αντέξουμε, αντίθετα μας δυναμώνει και μας ηρεμεί. Τότε έρχεται ο άλλος/η που επίσης τα έχει βρει με τον εαυτό του/της και ξέρει ποιος/α είναι και τι θέλει, στη ζωή μας, και μας κάνει την ήδη γεμάτη ζωή ακόμη πιο γλυκιά. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν στο πλευρό σου και ούτε σε έχει κανείς, απλά είναι ευχάριστο και αναζωογονητικό να μοιράζεσαι εμπειρίες, στιγμές και χαμόγελο με τον άλλο/η και το ίδιο κι εκείνος/η μαζί σου. :)Και δεν συμφωνώ ότι δεν είσαι τίποτα στο σύμπαν, είναι πολύ καταθλιπτική σκέψη αυτή. Κι εγώ την έκανα όμως για ένα διάστημα που δεν έβρισκα χαρά σε τίποτα. Είσαι ένα κομμάτι του σύμπαντος και έχεις αξία. Είσαι ένας μικρός θεός. χιχι