Αγανακτισμένη εξομολόγηση, την κατανοώ από την αντρική σκοπιά. Θα έλεγα ότι τα προβλήματα συνοψίζονται στην πράξη στα εξής δύο:α) Δεν υπάρχει ''παιχνίδι'' από την πλειοψηφία των γυναικών, δεν υπάρχει συνήθως το έναυσμα να τις προσεγγίσει κάποιος, περιμένουν απλά ο άντρας να μυρίσει τα νύχια του.β) Το δεύτερο (και ακόμη χειρότερο κατά την ταπεινή μου άποψη) είναι ότι υπάρχουν ψευδή εναύσματα, παιχνίδι προς επιβεβαίωση για την επιβεβαίωση και μόνο, που οδηγεί σε άκυρο. Η απόρριψη δεν είναι αφ' εαυτής κάτι κακό: δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Το κακό είναι να παίζουν μαζί σου εν΄νω εσύ επενδύεις σε χρόνο και ψυχική διάθεση. Μη σπεύσουν παρακαλώ ορισμένες φίλες συν-σχολιάστριες να πούνε ''μα εγώ δεν είμαι έτσι, τι είναι αυτά που λες;;;''. Περιγράφω απλά τον κανόνα, οι λαμπρές εξαιρέσεις απλώς τον επιβεβαιώνουν.