Συγγνώμη. Συγγνώμη γι αυτά που θα πω φίλε mama who bore me. Anyone can bare, φίλτατε. Είναι φυσική δυνατότητα του ανθρώπινου είδους. Για τη δυνατότητα με την οποία γεννιέσαι εκ φύσεως, δεν σου αξίζουν συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια σου αξίζουν όταν είσαι ΚΑΛΗ μάνα, που και αυτό είναι λίγο ένστικτο. Το ότι είσαι μάνα δε σημαίνει ότι εξ ορισμού μαγειρεύεις καλά. Όχι, φίλε, το ότι σε έφερε στη ζωή δεν αρκεί. Όταν σε φέρνει στη ζωή είσαι 0 (μηδέν) χρονών, δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου, και το ότι σε γέννησε δεν αρκεί. Η κλάψα για την κακιά της μοίρα και το ξύλο με τη δικαιολογία της φτώχιας ή της κακιάς μοίρας δεν παραγράφονται επειδή είναι μάνα. Και όταν δεν είσαι καλά επειδή βλέπεις ευτυχισμένα παιδιά και νορμάλ γονείς, δεν ησυχάζεις επειδή αυτή σου λέει: να είσαι ευγνώμων επειδή τίποτα δεν ξεπερνάει τη μητρότητα σε κόπο. Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ. Ούτε το καλό σιδέρωμα είναι. Και αν δεν μπορείς να ξυπνήσεις και χρειάζεσαι τη μαμά σου, υπάρχουν και τα ξυπνητήρια. Πες δόξα τω θεώ που έχεις φυσιολογική μάνα, αλλά ώς εκεί. Δε χρειάζεται θεοποίηση. Όχι για τα αυτονόητα... Και αν οι φίλοι σου σε αποκαλούν μαμάκια, άλλαξε φίλους, και αυτό ακρότητα είναι... Όλοι άνθρωποι είμαστε, και όταν ένα μαλάκας άνθρωπος γίνεται γονιός, δεν γίνεται αυτομάτως υλικό προς θεοποίηση, ένας μαλάκας με παιδί γίνεται, απλούστατα...