Σου εξασφαλιζει την κυρωση του οτι εισαι ανθρωπος. Εμεις οι λιγο πιο...ευαισθητοι να το πω, ονειριπαρμενοι να το πω, παθιασμενοι νσ το πω, ανθρωποι θελουμε πολυ, επιθυμουμε διακαως να νιωθουμε ανθρωπινοι. Δεν θελουμε να ειμαστε ρομποτακια, αριθμομηχανες που με κινησεις χ, ψ, ισον φ θα περναμε καταστασεις αλωβητοι. Ο πονος μας καθησυχαζει οτι η εικονα και βαθυτερη επιθυμια για τον εαυτο μας ειναι ΟΚ, οπως πρεπει να ειναι ( λες κι εσυ το επικο "μα καλα αναισθητος εισαι?" οπως κι εγω?)Δεν εννοουσα να δεις την λογικη πλευρα με την εννοια των κουσουριων και της κακης συμπεριφορας του αλλου. Αυτα τα ξερεις, φαινεται αλο το κειμενο σου. Απλα δεν μπορεις ακομα να τα βαλεις μπροστα. Αυτο που εγω λεω ( και δεν ξερω αν το επικοινωνω καλα) ειναι να εκλογικευσεις μεσα σου, να αποδεχθεις συνειδητα οτι ναι, ποναω, και γουσταρω που ποναω γιατι αυτο με κανει ανθρωπο. Γροθια στο μαχαιρι! Και το μαχαιρι σιγα σιγα θα παρει τις αληθινες του διαστασεις στα ματια σου.Μην νομιζεις....Και με τον ανθρωπο της ζωης σου να εισαι, και καλα να ειστε, με ολα, πονος παντα υπαρχει. Ειναι η ανθρωπινη φυση κι η ζωη.Ελπιζω η κουβεντα μας να σε κανει να σκεφτεις το θεμα λιγο διαφορετικα, αν το καταφερα θα ειμαι πολυ ευχαριστημενη.