Όταν αναπτύσσεται ο εγκέφαλος, δημιουργούνται άπειρες συνάψεις οι οποίες δεν είναι δυνατό να συντηρηθούν από τον οργανισμό μας. Έτσι, οι συνάψεις αυτές που έχουν σχηματίσει δυνατούς δεσμούς με άλλες, παραμένουν και συνεχίζουν το έργο τους. Οι συνάψεις που δεν σχηματίζουν αρκετούς ή αρκετά δυνατούς δεσμούς σβήνουν και πάνε να γίνουν κάτι άλλο. Τίποτα δε χάνεται.Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι μια βασική φυσική διαδικασία που μας κάνει αυτό που είμαστε αυτή τη στιγμή. Η κοπέλα που είναι στο «περιθώριο» φαίνεται πως έχει ανάγκη να φύγει από αυτή την παρέα, ακόμα και αν αυτή τη στιγμή προσπαθεί ίσως να κρατηθεί, επειδή νιώθει πως την διώχνουν. Ίσως δεν βλέπει ότι έχει τόσες άλλες, καλύτερες επιλογές. Εάν την έδιωχναν τελείως, ίσως να της έκαναν χάρη, γλιτώνοντάς της χρόνο ενέργεια και πολλά άλλα, που στο συγκεκριμένο περιβάλλον απλά χάνονται. Στην περίπτωση των συνάψεων, δεν υπάρχει επόπτης για να καθορίσει ποια θα μείνει και ποια θα σβήσει. Έχουν όλες έναν εσωτερικό μηχανισμό αυτογνωσίας που τους επιτρέπει να ξέρουν πότε είναι συμβατές με το περιβάλλον τους και πότε όχι.Έτσι και η συγκεκριμένη κοπέλα, αν και δύσκολο από τη δική της οπτική, πρέπει να καταλάβει πως το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν την βοηθάει να εξελιχθεί. Πολλοί «ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες» άρχισαν να μεγαλουργούν μόλις βρήκαν τη θέση τους. Οι παρέες β διαλογής δεν είναι η θέση κανενός.