Ο ανθρωπος που δεν εχει "γραψει μιλια" στο κοντερ κι εχει αποκλειστικη σχεση,, ειδικα αν ειναι αντρας γιατι αλλα επιτασσει η κοινωνια, περναει δυο βασικες κρισεις. Μια μεταξυ 25-30 οταν σκεφτεται μηπως υπαρχει κατι καλυτερο εκει εξω και μην δεσμευτει πριν προλαβει να το διαπιστωσει στα σιγουρα.Και μια γυρω στα 40-50 οταν φοβαται μην πεθανει χωρις να εχει εκπληρωσει τα απωθημενα του και γι'αυτο τα περισσοτερα χαζιοσαλιαρισματα τοτε συμβαινουν.Η απορια, ο φοβος, η εσωτερικη συγκρουση ειναι ανθρωπινα και κατανοητα. Ο εντιμος ανθρωπος ξεκαθαριζει την θεση του με τον συντροφο του για να μην κοροιδευει καποιος καποιον αλλο. Κι ο σοφος ανθρωπος κατανοει (και αφηνει να κατανοηθει) οτι μια τετοια αναζητηση εχει το ρισκο να μην βρει αυτο που ειχε να τον περιμενει πισω...Τωρα εσενα σοφη δεν σε λεω.Τες πα νομιζω οτι απαιτειται μια τεραστια δυναμη αποδοχης της ανθρωπινης αδυναμιας, μια φοβερα ανιδιοτελης αγαπη και μια ξεχειλωμενη αισθηση εγωισμου για να μπορεσει να δουλεψει ξανα το πραγμα απαξ κι επιστρεψει. Κι ο συνδυασμος αυτος ειναι εξαιρετικα σπανιος.
