Μ αρεσαν πολυ τα οσα ειπες, και η αληθεια ειναι πως εχουμε αρκετα κοινα. Δυο μηνες πριν εχασα οολη μου την παρεα απλα και μονο γιατι μοναχα εγω διεκρινα τη διπροσωπια ενος ατομου, το οποιο απ την υπολοιπη παρεα θεωρουταν (και εξακολουθει) ειδωλο και ο καλυτερος φιλος!!! Συνεπως, εξαιτιας της δικης μου αποψης, με παρατησαν και οοολοι οι αλλοι για να ειναι μαζι με εκεινον,το διπροσωπο. Συγχρονως, οι γονεις μου τσακωνονται πολυ σοβαρα στο σπιτι και χωριζουν εντελει, τωρα λιγο πριν δωσω για πρωτη φορα πανελλαδικες. Οπως καταλαβαινεις εχω μονο το αγορι μου να βγαινω και να μοιραζομαι τα αααπειρα προβληματα μου. Δυστυχως, λογω ολων των παραπανω φετος δε θα καταφερω με τιποτα να περασω στη σχολη ψυχολογιας που ειναι το ονειρο μου, κατ επεκταση σκεφτομαι να ξαναδωσω του χρονου. Απλα ανησυχω, δε θα ειναι περιεργο να κανω παρεα απ το πανεπιστημιο με ατομα ενα χρονο μικροτερα μου? Αισθανομαι αβολα και μονο στη σκεψη. Οπως αντιλαμβανεσαι μεεεχρι του χρονου να περασω τελικα στο πανεπιστημιο, δε θα εχω φιλους, με θλιβει παρα πολυυ.. το πανεπιστημιο ειναι η ελπιδα μου στο θεμα αυτο. Επιπλεον, στενοχωριεμαι που εχασα μια χρονια αδικα.. ειμαι μαθητρια του 19 διαβαζα ολο το χρονο, και αυτους τους τελευταιους μηνες τα παρατησα εξαιτιας της στενοχωριας μου.. εσυ πως νιωθεις που ξαναδινεις?Με αγαπη, μια φιλη (θεωρητικων -εντελως- σπουδων)