Κουράγιο θέλω να σου ευχηθώ για τις δοκιμασίες που περνάς και να σου πω οτι δεν είσαι μόνος. Πολλές φορές κλεινόμαστε στον εαυτό μας και νομίζουμε οτι μόνο εμείς περνάμε δύσκολα. Το παράλογο είναι οτι μας πιάνει και μια αδικαιολόγητη ντροπή που δε μας τα έφερε όλα δεξιά η ζωή, με αποτέλεσμα να μην συζητάμε και να στερούμαστε έστω και την παραμικρή βοήθεια.Γι'αυτό λοιπόν ανασκουμπώσου, γιατί υπάρχουν κοινωνικές δομές που μπορούν να βοηθήσουν έστω στο ελάχιστο στον αγώνα σου. Δεν είναι ντροπή, μια μικρή ανάσα, κάποια διαφορά θα κάνει. Ψάξε μέσω του δήμου σου για το κοινωνικό παντοπωλείο, μέσω της πρόνοιας για κάποιο επίδομα ή ασφάλιση αν η μαμά σου είναι άπορη, ακόμα και σε ΚΕΠ μπορούν να σε κατευθύνουν.Αν δεν έχεις χρόνο για όλη τη χαρτούρα, ζήτα βοήθεια από την κοπέλα σου ή κάποιον εξυπηρετικό υπάλληλο-υπάρχει ακόμα κόσμος που ενδιαφέρεται, βοηθά και κάνει τη δουλειά του. Καλή τύχη και υπομονή, θα'ρθουν καλύτερες μέρες.
