Φίλε μου, σε καταλαβαίνω. Έχω κι εγώ κοινωνική φοβία. Όταν ήμουν πιο μικρή ήταν ακόμα πιο έντονο, κοκκίνιζα σαν πατζάρι κάθε φορά που αισθανόμουν ότι εκτίθεμαι (να μιλάω μπροστά σε κόσμο, να με κοιτάνε όλοι ταυτόχρονα, να πρέπει να μιλήσω σε κοινωνικες εκδηλώσεις, να χορέψω). Και ακόμα και τώρα, στα 25 μου, δεν τα έχω εξαλείψει όλα εντελώς.Το πρώτο που έχω να σου πω: μην το ονομάζεις "πάθηση". Δεν είσαι άρρωστος. Η κοινωνική φοβία είναι τύπος αγχώδους διαταραχής.Μην σε τρομάζει η λέξη διαταραχή, επιστήμονες είναι, κάπως πρέπει να το ονομάσουν. Είσαι απλώς αγχώδης τύπος. Τώρα ποιες είναι οι αιτίες για τον καθένα, είναι άλλη ιστορία. Ο φόβος της "έκθεσης" ουσιαστικά δείχνει ότι είμαστε πολύ φοβισμενοι μέσα μας για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι, πώς θα μας σχολιάσουν κλπ. Όπως σου είπα, όταν ήμουν πιο μικρή τα συμπτώματα ήταν πολύ πιο έντονα. όσο μεγάλωνα, κυρίως επειδή από νωρίς άρχισα να δουλεύω και να εμπλέκομαι με κόσμο, άρχισαν να υποχωρούν. Είχα φτάσει σε σημείο όχι μόνο να μην κοκκινίζω, αλλά να φαίνομαι σε όλους ότι είμαι η ατρόμητη και γενναία Δ. Και όντως, ένιωθα πολύ καλά. Τα τελευταία 2 χρόνια ξανάπεσα, λόγω άλλων αγχωτικών καταστάσεων, και επέστρεψε και η κοινωνική φοβία, την οποία με νύχια και με δόντια προσπαθώ να ξαναδιώξω. Το δεύτερο που έχω να σου πω: μη φοβάσαι τον φόβο σου. Άστο να συμβαίνει αρχικά. Μην κρίνεις τον εαυτό σου αρνητικά γι' αυτό που σου συμβαίνει. Μην σε στριμώχνεις στη γωνία με το δάχτυλο υψωμένο. Άστο να γίνεται, να ρέει σαν νερό. Ταυτόχρονα, βάλε και λίγο τα δύσκολα στον εαυτό σου. Μην λουφάζεις στη γωνία από φόβο μην κοκκινίσεις ή τραυλίσεις. Όταν πρωτοστάθηκα μπροστά σε κοινό να κάνω μια παρουσιαση για τη σχολή μου, η γλώσσα μου είχε γίνει σαν ξύλο και ένιωθα ιλίγγους. Το έκανα όμως, δεν έπαθα τίποτα. Τη δεύτερη φορά απλώς χτυπούσε πιο δυνατά η καρδιά μου. Την τρίτη, τους κατουρούσα όλους :P :P Προχωράω στη ζωή μου κουβαλώντας την κοινωνική φοβία μου, για την οποία κάποιες φορές νιώθω και περήφανη (?). Ίσως επειδή όταν καταφέρνω κάτι ξέρω ότι προσπάθησα διπλά από τους υπόλοιπους. Κάτι που για κάποιους είναι αστείο, για μένα είναι άθλος, παρ'΄΄ολα αυτά το κάνω, δεν θέλω να μένω πίσω. Και οκ, ναι, ακόμα ντρέπομαι να κάνω πολλά πράγματα. Να χορέψω ή να τραγουδήσω δημοσίως ας πούμε (ενώ μπορεί να θέλω). Να είμαι το κέντρο της προσοχής. Καλά κάνεις και επισκέπτεσαι ψυχίατρο. Καλά κάνεις και μιλάς γι' αυτό έστω και ανώνυμα. Κι εγώ επισκέπτομαι τον ψυχίατρό μου όταν βρω τα σκούρα. Είναι ό,τι πιο υγιές. Το ξέρω ότι συμβουλες τύπου "αγάπησε τον εαυτό σου" ακούγονται πομπώδεις και λογοτεχνικές. Τον αγαπάμε τον εαυτό μας και πιστεύω ίσως γιαυτο φοβόμαστε τόσο μηπως πληγωθεί εκεί έξω το μέσα μας. Ουσιαστικά προσπαθούμε να προστατευθούμε από την ανεξέλεγκτη επιρροή των μεγάλων Άλλων εκεί έξω. Φοβόμαστε την προβολή μας στους άλλους. Εμείς με κοινωνική φοβία πιστεύω ότι τρελαινόμαστε με την ιδέα της απώλειας ελέγχου. Δεν μπορείς να ελέγξεις πάντα τι γνώμη θα σχηματίσει ο άλλος, τι θα πει για σένα και πώς σε βλέπει. Ενώ όταν είσαι στην αφάνεια, δεν έχεις το άγχος αυτού του ερωτήματος. Είσαι εσύ, στο καβούκι σου, και νιώθεις εσφαλμένα ότι έχεις τον έλεγχο.Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο έλεγχος είναι μια ψευδαίσθηση. Έχουμε τον έλεγχο ελάχιστων πραγμάτων. Τέλος πάντων, αρκετά αμπελοφιλοσόφησα. Έχεις κάνει ήδη πολλά βήματα, να συνεχίσεις με τον γιατρό σου και να έχεις εμπιστοσύνη σε αυτό που κάνεις. Μη φοβάσαι, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αν είχαμε ένα μαγικό μηχάνημα να βλέπουμε τις σκέψεις των άλλων, ακόμα και των πιο κοινωνικών και χαλαρών τύπων, θα ανακουφιζόμασταν πάρα πολύ όλοι μας από το πόσα κοινά έχουμε. Keep walking. Έχεις από τις πιο ακίνδυνες και "γλυκούλες" φοβίες ;)
