Θα σου πω τί έπαθα εγώ μια φορά. Ήταν ένα καλοκαίρι πριν αρκετά χρόνια, Αύγουστος, φουλ ζέστη κλπ. Πάω λοιπόν το βράδυ να μπω στο μπάνιο και τί βλέπω;; Μια τεράστια ακρίδα, πράσινη και σιχαμερή καθόταν ανέμελη πάνω στο νιπτήρα. Τρέχω έξω έντρομη και κλείνω την πόρτα για να μη βρει ευκαιρία και μου ξαμολυθεί σ' ολόκληρο το σπίτι. Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει.. από τη μία έπρεπε να μπω στο μπάνιο (ευτυχώς δεν ήταν μεγάαααλη ανάγκη!), από την άλλη το τέρας είχε κάνει κατάληψη και δεν έδειχνε σημάδια υποχώρησης. Εγώ τις ακρίδες και γενικά όλα αυτά τα σιχαμερά έντομα τα σιχαίνομαι και δεν θέλω να με ακουμπάνε. Κι αφού λοιπόν έκανα μια μίνι σύσκεψη με τον εαυτό μου και μου έδωσα θάρρος, αποφάσισα να μπουκάρω και να αντιμετωπίσω τον εισβολέα. Πρώτα όμως έπρεπε να αρματωθώ. Φόρμες μακριές για να είναι καλυμμένα τα πόδια. Παπούτσια. Για καλή μου τύχη είχα το παλτό μου το μακρύ (ήταν της μόδας τότε) στη ντουλάπα. Το βάζω. Γάντια κουζίνας. Καπέλο. Εντάξει είμαι καλυμμένη ολόκληρη. Ουπς, μένει το πρόσωπο! Γυαλιά ηλίου και μαντήλι δεμένο να καλύπτει στόμα και μύτη και ήμουν πάνοπλη! Και παντόφλα στο χέρι ως απαραίτητο αξεσουάρ για την αφάνιση της ακρίδας. Παίρνω βαθειά ανάσα και μπαίνω στο μπάνιο. Και τώρα οι δυο μας ακρίδα! Έλα να αναμετρηθούμε! Την κοιτάζω που εξακολουθεί να κάθεται στο νιπτήρα. Με κοιτάζει κι αυτή. Πλησιάζω. Μένει στη θέση της. Πετάω την παντόφλα και ούτε που χαμπάριασε. Φταίει βέβαια και που η παντόφλα πήγε αλλού γι' αλλού καθώς από την ταραχή μου δεν σημάδεψα καλά. Προσπάθησα να τη διώξω, να τη βγάλω από το παράθυρο απ' όπου μπήκε. Μάταια. Άρχισα να κλαίω σιωπηλά. Ένιωθα ότι αυτή η μάχη χάνεται. Σκέφτηκα ότι δεν πειράζει, θα μάθω να συνυπάρχω με την ακρίδα, θα την έχω σαν κατοικίδιο και ποιος ξέρει, ίσως στο τέλος να τη συμπαθήσω κιόλας. Βγήκα από το μπάνιο και δεν ένιωθα τα πόδια μου. Είχα χάσει κάθε ελπίδα...(πιιιννκ!!!) έμπνευση! Στο διπλανό διαμέρισμα έμενε ένας φοιτητής! Από ένα χωριό ήταν, κοντά στα Γιάννενα. Δεν μπορεί κάποια προϋπηρεσία θα έχει με τέτοιου είδους πλάσματα. Χτυπάω το κουδούνι. Ευτυχώς ήταν σπίτι...